| |
Είναι τόσα που δε θέλω να σου πω
Κι άλλα τόσα που θέλω να φωνάξω
Κι ίσως φταίει το μικρό μου το μυαλό
Που την καρδιά μου δε μπορώ να υποτάξω
Γέροντα άνεμε που πας μέσα στη νύχτα
Και έχεις στην πλάτη φορτωμένο τον καιρό
Στα ζάρια έπαιξες και κέρδισες την πίκρα
Κι αναστενάζεις κάθε γκρίζο δειλινό
Τον κήπο κάποιας κρύας μοναξιάς
κάποια αχνή βραδιά σιγοπερπάτησα
είναι περίεργοι οι δρόμοι της καρδιάς
κι ολάνθιστα όλα τα γιατί εκεί συνάντησα
βαρκάρη ήλιε για ποιον τόπο ταξιδεύεις
ποια γκρίζα σύννεφα σου κάνουν συντροφιά
κάθε φθινόπωρο που αλάργα βασιλεύεις
μες στ' ουρανού την καταγάλανη αγκαλιά
είναι τόσα που δε θέλω να φωνάξω
κι άλλα τόσα που θέλω να σου πω
κι αν την καρδιά κάποτε τη προσπεράσω
πάλι θα φταίει το μικρό μου το μυαλό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
