| |
| | Αφήστε μας στην τρέλα μας |  | | |
Δεν ξέρω πια ποιος είναι ο ορισμός της τρέλας. Καμιά φορά μου φαίνεται πως ακόμα και την τρέλα την έχουμε βιομηχανοποιήσει. Σε λίγο θα κυκλοφορεί σε πακέτα- οδηγίες για το πως να είσαι (ή τουλάχιστον να δείχνεις) ‘διαφορετικός’ θα γράφει το πακέτο. Γέμισαν τα ράφια μας με οδηγούς θετικής σκέψης. Κλεμμένα στιχάκια στα συρτάρια μας, γιατί κάποιος μας είπε κάποτε πως ο ‘φιλοσοφημένος’ άνθρωπος έχει, πώς να το κάνουμε, μια ιδιαίτερη φινέτσα. Υποβόσκουσα ματαιοδοξία. Όλοι οι νάρκισσοι ‘ακονίζουν’ τον τρόπο σκέψης τους, καθώς κοιτάνε το νου τους στον καθρέφτη. Πανικόβλητοι γυρνάνε τα κουτιά τους για να ελέγξουνε την ημερομηνία λήξης -όπως και να ‘χει ακόμα και η ‘τρέλα’ μόδα είναι και περνάει, έτσι δεν είναι;
Φόρα την ‘κουλτούρα’ που διάλεξες για όσο οι εποχές σου το επιβάλλουν. Στρατιωτάκι, ε στρατιωτάκι. Μου προκαλείς αηδία. Πού πας τώρα που σε ξεγύμνωσαν από κάθε σου αλήθεια; Γδύνεσαι, ντύνεσαι... Γδύνεσαι για να φορέσεις ξένα ιδανικά, μια λίστα ιδανικά που σε μένα ηχούν μοναχά σαν λέξεις, ξένες λέξεις, άδειες λέξεις. Γράμματα στη σειρά που όλο κάνουν θόρυβο κι όμως ποτέ δεν μιλάνε. Ακόμα κι η ‘φιλία’, η ‘ελευθερία’, ο ‘έρωτας’ είναι για σένα ζήτημα απαγγελίας. Στο στόμα του κάθε ανίδεου η λέξη ‘ελευθερία’. Ο κάθε καθωσπρέπει ‘επαναστάτης’ εισπράττει το χειροκρότημα αναπαράγοντας τα φούμαρα μερικών -δήθεν διαβασμένων- ψευτοπαληκαράδων. Είπαμε, είναι που η μόδα το επιβάλλει. Η τρέλα σε καλούπια, τετράγωνη σκέψη, τα στερεότυπα της πρωτοτυπίας. Είναι που η τρέλα πουλάει. Με την τιμή στο κουτέλο και με ένα ‘άδραξε την μέρα’ στα χείλη προχωράνε, κάπου πάνε, κάπου μας πάνε, μας παίζουν και μας χάνουν, χάνονται, περνάνε.
Καταραμένοι οι ποιητές των λέξεων. Μια ζωή κοιτάνε τα κουτιά τους μήπως τους ξεφύγει καμιά λέξη. Δεν αγαπούν μα εκτελούν συναισθήματα αγάπης, ακολουθούν την ζωή κανόνα προς κανόνα. Το καθήκον τους κάνουν οι απ-άνθρωποι, ερωτεύονται όταν είναι η εποχή του έρωτα, χωρίζουν όταν είναι η εποχή της δημουργικής μοναξιάς και πάει λέγοντας η μονότονη ρουτίνα. Τα πάντα σε τάξη. Πειθαρχία. Ρυθμός. Ομοιοκαταληξία. Η κάθε λέξη στη θέση της, μέχρι που το νόημα βαραίνει τόσο πολύ που ξεχειλίζει κι αδειάζει. Μωρέ, δεν μας αφήνετε στην τρέλα μας. Στα σκουπίδια κι εσείς κι οι θεωρίες σας. Στα σκουπίδια κι η απαγγελία σας, κι ας την έχετε τελειοποιήσει.
Η ζωή, όπως κι η τέχνη είναι στα ωραία της όταν είναι αφηρημένη. Η ζωή, όπως και η ποίηση, αρέσκεται στο να αυτοσχεδιάζει. Γεννιέται, ονειρεύεται, σκοντάφτει, κυλιέται στη λάσπη, πεθαίνει, γελάει δυνατά, κλαίει δυνατά και πίσω στην αφετηρία πάλι. Καταραμένοι ποιητές των λέξεων, που όλο κλείνετε τα στόματα των ποιητών της καρδιάς. Χαρίστε μας λίγη σιωπή κι αφήστε μας στην τρέλα μας πια. Νομίζω πως οι εποχές το επιτρέπουν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
monajia
15-03-2011 @ 05:01 | Χαρίστε μας λίγη σιωπή κι αφήστε μας στην τρέλα μας πια. Νομίζω πως οι εποχές το επιτρέπουν.
ΣΩΣΤΟΤΑΤΟ................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΓΙΑΝΝΗΣ Κ
15-03-2011 @ 05:19 | Σκεπτόμουν πριν από λίγο ότι ο ποιητής δε πρέπει να είναι ένα φωτεινό άτομο.Να ακτινοβολλεί.
Ο ποιητής πρέπει να είναι βρώμικος γιατί κυλιέται μέσα στις λάσπες.
Αυτός είναι ο ρόλος του.
Να πάρει μία χούφτα λάσπη και να τη κάνει κάτι.
Ο ποιητής δε πρέπει να φοβάται να εκτεθεί.
Τα φώτα δεν είναι γιά τους ποιητές αλλά γιά τους σταρ.
Οποιητής δε μπαίνει σε καλούπια σχολών και μέτρων.
Γιατί τότε χάνει την αυθεντικότητά του και από ποιητής μεταλάσεται σε υπάλληλο πολυεθνικής.
Σε στρατιωτάκι που λες και εσύ πιό πάνω.
Τόνοι δάκρυα χύθηκαν αυτές τις δυό ημέρες γιά το Μανώλη Ρασούλη.
Μα πέθανε μόνος και γιά αρκετές ημέρες ήταν νεκρός πριν τον βρουν.
Τόνοι κροκοδείλια δάκρυα.
Ο δρόμος του ποιητή είναι μοναχικός και θα έπρεπε να το ήξερε καλά.
Και αν τους βλέπει από εκεί πάνω ίσως και να λέει_ Πίσω πούστηδες.
Και είναι ωραίος τρόπος να πεθάνεις έτσι γμτ γιατί ξέρεις ότιδεν έχεις προδώσει τον εαυτό σου.
Συγνώμη, παρασύρθηκα.
Πάντα χαίρομαι όταν σε διαβάζω | | Ναταλία...
15-03-2011 @ 06:02 | Χαρίστε μας λίγη σιωπή κι αφήστε μας στην τρέλα μας πια. Νομίζω πως οι εποχές το επιτρέπουν ::yes.:: ::yes.:: ::up.:: | | La Petite
15-03-2011 @ 06:38 | Και τι ειρωνεία να δεις να είσαι τρελλός, ενώ το μόνο που ήθελες πάντα ήταν να είσαι φυσιολογικός... να έχεις μια κανονική ζωή, με οικογένειες παιδιά και τα σχετικά... και η τρέλλα της δημιουργίας να μη σε αφήνει.... ::blush.:: ::blush.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
