το οξυγόνο μας επιτρέπει να ζούμε,
κι όμως το κυνηγάμε απ'τις πόλεις μας...
η αγάπη, σε όλες της τις μορφές, δίνει νόημα στη ζωή μας,
κι όμως την πληγώνουμε...
Σαν δέντρο σε δρόμο πολυσύχναστο,
οπού περνούν πολλοί κόβοντας φύλλα
και τα μαδούν αργά βαδίζοντας πιο πέρα...
κομμάτια μου ν' αφήνουν στο σκονισμένο δρόμο,
να τα μαζεύουν οι οδοκαθαριστές,
ή να τα παίρνει ο βοριάς στο άγνωστο
φυσώντας δυνατά κάθε χειμώνα...
κι όλο καινούρια εγώ να φτιάχνω,
ή να μπαλώνω τα μισόγυμνα κλαριά...
έτσι έμαθα να μένω ριζωμένος στις αγάπες μου
και κάθε μια να παίρνει κάτι από μένα...
Πολύ οξυγόνο γέμισαν οι πόλεις μας...
ποιάν άνοιξη άραγε δεν θα ξαναανθίσω;...
