| |
| | το μονοπάτι της γνώσης (επεισ 28) |  | | | http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Collections&act=details&collection=955 | | |
Ο αναζητητής τότε ξεπερνώντας τον πανικό του , στράφηκε αποφασιστικά προς το μέρος τους, απαιτώντας, ν αποκαταστήσουνε άμεσα την υγεία του τετράποδου φίλου του.
Ο τρόπος του, δεν σήκωνε παρερμηνεία ,καθώς ακουμπούσε γεμάτος θυμό στο πάτωμα ,το άψυχο σώμα του αγαπημένου του Ερμή.
«Εμπρός λοιπόν λευκοντυμένοι διάβολοι, δεν θα περιμένω για πολύ »,φώναξε στην διαπασών ,αναγκάζοντας τους να κλείσουνε και πάλι τ αυτιά τους ,στην ανυπόφορη συχνότητα του ήχου της φωνής του.
Εκείνοι τότε ,χωρίς χρονοτριβή και υπακούοντας άμεσα στο κέλευσμα του, σχημάτισαν ένα ανοιχτό κύκλο γύρω απ το «παγωμένο» σωματάκι του Ερμή ,αρχίζοντας στη συνέχεια,να στροβιλίζονται γύρω από τον εαυτό τους, με τα χέρια στο στήθος..
Ο χορός τους έμοιαζε με τον χορό των Δερβίσηδων και οι στροβιλισμοί τους όσο πήγαινε και γινόντουσαν πιο γοργοί, σε τέτοιο βαθμό, που πλέον δεν θωρούσε κανείς υλικές οντότητες, αλλά λευκές ριπές ανέμου.
Στο τέλος σωριαστήκαν ο ένας πάνω στον άλλο, σχηματίζοντας μια μικρή λευκή πυραμίδα.
Το γαύγισμα του Ερμή και το χαρούμενο κούνημα της ουράς του, έκανε όλους τους να δακρύσουνε από χαρά, με πρώτο τον Αμαντέους, που άρχισε να τον φιλά σαν τρελός στο στόμα.
Ο Ερμής ,αφού χάρηκε τα χάδια όλων τους και ιδιαίτερα την αγκαλιά τα αφεντικού του,στράφηκε προς εκείνη την σωριασμένη μάζα και άρχισε να κλαψουρίζει , βάζοντας την ουρά του στα σκέλια.
«Κάτι το αλλόκοτο συμβαίνει με το σκυλί σου», ψέλλισε ο δόκτωρ Χάινεκ, απευθυνόμενος προς τον απορημένο Αμαντέους.
Το κλάμα του σκυλιού, ήδη άρχισε να ζωντανεύει τα λευκοντυμένα όντα, που ένα, ένα ,άρχισαν ν αργοσαλεύουν ,ανοίγοντας τα μάτια.
Στη συνέχεια, αφού στάθηκαν στα πόδια τους ,έσπευσαν να καταλάβουν τα άδεια έδρανα στο αμφιθέατρο, χωρίς να γυρίσουνε καν το κεφάλι προς τα πίσω.
«Κάτι θέλουνε, να μας πούνε», μουρμούρισε ο υπνωτιστής, σηκώνοντας από το πάτωμα ένα φωτεινό σβώλο, που άφησαν εκείνοι ξοπίσω τους.
Ο Αμαντέους έσπευσε να τον επεξεργαστεί με την δέουσα προσοχή, μην αφήνοντας ούτε στιγμή απ τα μάτια του εκείνα τα απόκοσμα πλάσματα .
Ξαφνικά ο σβώλος έλουσε το πρόσωπο του μ ένα γαλακτώδες φώς,που στην κυριολεξία τον μαρμάρωσε.
«Είμαστε αναζητητές της γνώσης κι εμείς και βρεθήκαμε αθέλητα στον κόσμο σας,Ο δικός μας κόσμος είναι αρχαιότερος του δικού σας. Εκλιπαρούμε τη βοήθεια σας !»
Όλα αυτά διαβιβάστηκαν τηλεπαθητικά μόνο στον ίδιο και όχι στους παρισταμένους που τον παρατηρούσανε αμήχανοι ,καθώς τους τα γνωστοποιούσε.
«Απαιτώ να μιλήσω με κάποιον εκπρόσωπο σας !» φώναξε ο Αμαντέους, πετώντας με δύναμη τον σβώλο προς το μέρος τους.
«Ευχαρίστως !», ακούστηκε από μια γνώριμη τους φωνή, που ξαφνικά ορθώθηκε από το πάτωμα στο οποίο είχε πιο πριν σωριαστεί..
«Υπνωτιστή μου, εσύ κι αυτοί….?» τραύλισε ο ψυχίατρος, μη μπορώντας να πιστέψει στ αυτιά και στα μάτια του.
«Μην ανησυχείτε ,δεν είμαι δικός τους Δόκτωρ Χάινεκ, είμαι απλά διαμεσολαβητής τους !»
«Δηλαδή ?» ,ρώτησε ο υπνωτιστής του Αμαντέους, προσπαθώντας να ερμηνεύσει τα λόγια του συναδέλφου του και βοηθού του ψυχίατρου, που μόλις και κρατιότανε στα πόδια του.
«Συναντήθηκα μαζί τους σε μια εξωσωματική μου εμπειρία και μου ζήτησαν την βοήθεια μου, για να ξαναβρούνε την πύλη εισόδου στον δικό τους κόσμο.‘Όμως όσο παραμένουν δέσμιοι του δικού μας κόσμου, θα συντηρούνται απορροφώντας ενέργεια ζώντων Γήινων οργανισμών !»
συνεχίζεται
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | ΑΚΟΜΑ ΥΠΑΡΧΩ ! | | | |
|
monajia
16-03-2011 @ 09:44 | ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΑΡΑΚΟ ΜΟΥ,,,,,,,,,,,,
::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | marakos poureitzer
16-03-2011 @ 09:47 | καλησπέρα Ντίνα μου ! ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
