| |
Ποτέ μου δεν κατάφερα να γράψω σε έμμετρο, γι αυτό θα χωρίσω απλώς το κείμενο σε γραμμές να μοιάζει με ποίημα...όπως κάνει μια "φίλη" μου...
Τα λόγια σου βαριά σαν καταδίκη αιωρούνται στο κενό,
προσπαθούν να συγκινήσουν τους ασυγκίνητους και σκληρούς,
αλλά πέφτουν μέσα στην ίδια τους την κενότητα, γεμίζοντας την.
Με αερολογίες δεν μπορείς να ξεγελάσεις ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό,
δεν μπορείς να πεις άλλα ψέματα και να παραστήσεις τον ήρωα πια,
γιατί ξέρεις την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τις φωνές και τις γκρίνιες.
Δεν είναι τόσο η ένταση της φωνής και τα λόγια γεμάτα παράπονα και βρισιές.
Είναι όσα σου κολλάνε και καταγγέλουν.
Σε λένε αδιάφορη και αναίσθητη κι εσύ αναλώνεσαι
στο να ευαισθητοποιείς τους άλλους να εναντιωθούν στην αδικία που σου γίνεται
και ξεστομίζεις κατηγορίες,
εξαπολύεις κατηγορίες,
μυστικά. Γιατί δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την πηγή του κακού.
Όχι με τα ψεύτικα δαρυσμένα λόγια που αραδιάζεις εδώ.
Ξέρεις ότι εκεί δεν περνάνε γιατί η αλήθεια δεν κρύβεται.
Απλά ¨ξεσπάς¨ εδώ και μαζεύεις λόγια συμπαράστασης για τον αγώνα σου,
μπας και πιστέψεις κι εσύ τα δάκρυά σου.
Όταν ξυπνήσεις και δεις τα πράγματα όπως είναι θα συμβούν δύο πράγματα.
Θα δεις πως εθελοτυφλούσες και κράταγες τα αυτιά σου κλειστά στην βροντερή αλήθεια,
πως η αδιαφορία σου και η αναισθησία σου δεν αφήνουν αδιάφορους και αναίσθητους τους άλλους,
αλλά μάλλον τον θυμό τους προκαλλούν. Κάτι είναι και αυτό. Ενδιαφέρον είναι κι αυτό.
Αλλά μην διαμαρτύρεσαι με όσους κουράστηκαν να σε προσέχουν.
Αυτό είναι το δεύτερο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
