| |
ΔΙΑΙΣΘΗΤΙΚΟ
Είναι φωτιά που μου μιλά
αέρας που με δένει
καρδιά που πάλλεται γοργά
ματιά φωνή που σπέρνει
και σαν τον έρωτα περνώ
δίνω την σημασία
σε κάθε όνειρο τρελό
το λόγο την αιτία
κατάχαμα τα χέρια μου
κοιτούν της γης τον πόθο
και τα μαλλιά μου στέκουνε
σαν ήλιος σε κάθε τόπο
τραντάζεται ο ουρανός
υγραίνεται το δάσος
αναστατώνει ο ρυθμός
των ηδονών το πάθος
οι άνθρωποι αργήσανε
και πάντα θα ξαμώνουν
στο όριο που η ζωή
και θάνατος λιγώνουν
από τον τρόμο, την ορμή
της ένωσης που στάζει
σταλαγματιά, σταλαγματιά
την ύπαρξη σαν νάζι
και κείνη κλαίει και γελά
πετά ξεγυμνωμένη
μα πάλι χώνεται βαθιά
καθείς την αναμένει
η σωτηρία για αλλού
είναι η τρικυμία
και η σωτηρία για εδώ
μια άγνωστη θυσία
και μην θαρρείς πως σου ζητώ
αγάπη να μου δώσεις
είναι η φύση που γελά
και μ’ έχει ξεσαλώσει
οι πολιτείες σβήνουνε
σαν όλα τα λουλούδια
και οι λαοί ανθίζουνε
σαν κάψουν την ανία
και η μανία πιο πολύ
αξίζει όταν στέκει
απέναντι και χαίρεται
τον βιο να αγναντεύει
τότε σαλεύει από οργή
ουρλιάζει και θηλάζει
εκείνη την καταστροφή
που νέα ζωή θα φτιάξει
τρέχουν παιδιά σαν τα πουλιά
άνεμοι μες στον κόσμο
απλόχερα χαρίζουνε
τ’ άγνωστο στον δόλο
εκείνος υφαίνει τον ιστό
αράχνης μαύρης σκότους
έρχεται γέρος τραγικός
χαράζει νέους τρόπους
περνάν μες απ’ το πλεκτό
ανέγγιχτοι, μοιραίοι
τον δόλο πλένουν με λυγμό
πνοή του νου εμπνέει
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΜΙΧΕΛΗΣ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
