| |
| | Πεθαίνοντας αργά |  | | | νιώθω σαν να ξύπνησε ο δημοσιογράφος -ή κάτι τέτοιο- μέσα μου... | | |
[color=black][font=MS Reference Sans Serif]
Παρατηρώ τις τελευταίες μέρες, ότι οι φίλοι και οι γνωστοί μου στην Ελλάδα έχουν κάπως ηρεμήσει. Δεν έγιναν ξαφνικά αισιόδοξοι, αλλά δεν είναι τόσο αγανακτισμένοι κι εκνευρισμένοι όσο τους τελευταίους μήνες.
Θα μπορούσε να είναι ένα τυχαίο γεγονός, ή λάθος εκτίμηση του παρατηρητή -το γεγονός πως ζω εκτός Ελλάδας μου δίνει τη δυνατότητα να βιώνω, αλλά και να παρατηρώ ταυτόχρονα, τα τεκταινόμενα στη χώρα μας-. Είναι όμως;
Σηματοδοτώ την αλλαγή αυτής της στάσης, μετά τον ισχυρό σεισμό στην Ιαπωνία και τις καταστρεπτικές συνέπειές του. Είναι τέτοια η ανθρώπινη φύση, που μέσα απ' τον πόνο -ή τη συμπόνια- για το δοκιμαζόμενο λαό της Ιαπωνίας, μου επιτρέπει να σκεφτώ πως αναβλύζουν και κάποια ψήγματα -ή και εμφανή σημάδια- αγαλλίασης. Αγαλλίαση του τύπου: "μπορεί να είμαι χάλια, αλλά υπάρχουν και χειρότερα".
Όλος ο παραπάνω συλλογισμός βασίζεται στην εκ του μακρόθεν παρατήρηση ενός αμελητέου δείγματος ανθρώπων και ως εκ τούτου, θα μπορούσε να είναι εντελώς αβάσιμος. Μπορεί όμως να αποτελέσει βάση προβληματισμού. Τι είναι τελικά χειρότερο, να πεθαίνεις αργά και χωρίς να υπάρχει στον ορίζοντα προοπτική ανάκαμψης, ή να πιάνεις πάτο ακαριαία, να ξέρεις όμως πως πιο κάτω δεν έχει να πας και να αρχίζεις την ανασυγκρότηση και την ανοικοδόμηση; Με άλλα λόγια, είναι προτιμότερη η παρατεταμένη γκρίνια και απελπισία των Ελλήνων, ή ο αβάσταχτος μεν, ακαριαίος δε θρήνος των Ιαπώνων;
Δε χρειάζεται να απαντήσουμε -αν και η κοινή λογική κραυγάζει για το τι είναι χειρότερο-, αρκεί μόνο να προβληματιστούμε. Και να σκεφτούμε επίσης, πως κάθε κρίση είναι κι ευκαιρία. Ευκαιρία να αναρωτηθούμε ως πότε μπορεί να ζει κανείς με δανεικά. Ευκαιρία να αναρωτηθούμε, πόσος -και αν ο- πλούτος αγοράζει την ευτυχία. Ευκαιρία να απομυθοποιήσουμε τις χώρες πρότυπά μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορεί να θαυμάζουμε τη δύναμή τους, αλλά για να τους μοιάσουμε θα έπρεπε να γίνουμε εξίσου συνένοχοι στις βρωμιές τους.
Είτε μας καταδίκασαν, είτε οι πράξεις μας μας οδήγησαν εδώ, μικρή -ιστορική- σημασία έχει πια. Αυτό που έχει σημασία, είναι πως ένας καινούριος ρόλος μας περιμένει ως έθνος. Ένας ρόλος σαφώς υποβαθμισμένος συγκριτικά με αυτόν που είχαμε αφεθεί να πιστέψουμε πως θα διαδραματίζαμε στο πλαίσιο της ενωμένης Ευρώπης. Κι όσο πιο γρήγορα αποδεχτούμε το νέο μας ρόλο, τόσο πιο γρήγορα θα ανακτήσουμε τη χαμένη μας εθνική αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Μόνο που αυτή τη φορά θα σχετίζονται με τον πολιτισμό που μπορούμε ακόμα και υπό αυτές τις αντίξοες συνθήκες -ή μάλλον, μόνο έτσι- να παράγουμε κι όχι με τις σαχλές φιέστες που είχαμε συνηθίσει να διοργανώνουμε τα τελευταία χρόνια...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
monajia
17-03-2011 @ 16:44 | ΣΩΣΤΟΣ...................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | στίχος
18-03-2011 @ 00:24 | " κι όχι με τις σαχλές φιέστες "......να το δω και να μην το πιστεύω....
...υλικό υπάρχει άφθονο για να παραχθεί πολιτισμός - αν θα αξιοποιηθεί, μένει να το δούμε....
...πολύ εύστοχο κείμενο.....!!!! | | martin luther
18-03-2011 @ 02:08 | Θα συμφωνήσω απόλυτα, αν και εμείς έχουμε τις διαφωνίες μας, αλλά δεν θα μπορούσες να γράψεις κάποιο κείμενο πιο κοντά σε μένα,
ξέρεις αν δεν πιάσεις πάτο, μερικές φορές δεν μπορείς να ανέβεις, αφήνεσαι να κατεβαίνεις, να κατεβαίνεις νομίζοντας ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτε πια, ή γιατί έχεις την τάση της αυτοκαταστροφής και θες να δεις μέχρι που μπορεί να φτάσει, το βόλεμα της ήττας και του καναπέ, κι έτσι μόλις καταλάβεις το τέλος και το ακουμπίσεις, αρχίσεις να επιζητάς τρόπους να υπάρξεις εκ νέου, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης νικά της αυτοκαταστροφής, κι έτσι αναγκάζεσαι να αναγκαστείς να προσπαθήσεις να ζήσεις, όχι όπως πριν αλλά εκ νέου, αναγεννημένος ή πεθαμένος λοιπόν, δεν υπάρχει άλλη λύση,
με την αγάπη μου κ.Γενικέ και καλέ μου Γιώργο. ::hug.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
