| |
Με ένα βλέμμα σου στοιχηματίζεις
Παλιές αγάπες που στερέψαν' στη σιωπή
Στη γη των λωτοφάγων τις σκορπίζεις
Ζητώντας δήθεν με τόλμη κι αρετή
Να μη σε μέλλει αν τις χαραμίζεις.
Το πρόσωπό σου μοιάζει μαριονέτα
Στα αμφιθέατρα της νύχτας που περνάς
Νέα Ιθάκη σου κάθε Ιουλιέτα
Κι ό,τι προσπέρασε θέλεις να ξεχνάς
Μα σε χαράζουν κοφτερά στιλέτα.
Στο μουδιασμένο στόμα σου γυρεύεις
Τις λέξεις που αίσθημα μυρίζαν' την αυγή
Σε άγονους κήπους τις συσσωρεύεις
Μα απ' τα λουλούδια που μάρανες εκεί
Φυτρώνουν σπόροι που νοερά φυτεύεις.
Σ' άδεια κλεψύδρα θέλεις να βυθίσεις
Αλήτες χρόνους που λεηλάτησαν το χτες
Άναρχος τόπος σου οι αναμνήσεις
Σε ζωγραφίζουν πλάι σε ενοχές
Που δεν μπορείς άλλο να τις σιωπήσεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
