| |
Ο ήλιος πάλι βγήκε...Βγήκε στον ουρανό
να φωτίσει την κρύα νύχτα.Άλλους τους
λυτρώνει και άλλους τους θλίβει.Γιατί πάλι
ξημέρωσε?Γιατί να μην μείνω λίγο στης
νύχτας την αγκαλιά;;Εκεί μπορείς να
έρθεις σε επαφή με τις επιθυμίες σου.
Το χαμόγελο πάλι έσβησε.Μαχαίρι στην
ψυχή μου πάλι κάρφωσε.Και αυτά τα
καταραμένα,κελαιδάνε σαν να κοροιδεύουν την
κατάντια μου.Κάθε βράδυ ανυπομωνώ να
ξαπλώσω στο κρεβάτι μου.Κλείνω φώτα,πόρτες,
και μουσική και αφήνω λίγα κεριά αναμμένα
και τα αστέρια που σε φέρνουν κοντά μου.
Κι έτσι έρχεσαι πάλι δίπλα μου.Μες στο
σκοτάδι ψάχνω την μορφή σου.Έρχεσαι και
με παίρνεις αγκαλιά.Τα χέρια σου με κρατάνε
σφιχτά.Και όταν κρυώνω πάλι η μορφή σου
προσπαθεί να με ζεστάνει.Σου κάνω χώρο να
χωρέσεις και μες στην αγκαλιά σου μου λες
παραμύθια.Παραμύθια μαγεμένα για έναν άλλον
κόσμο,που είσαι η πριγκηπέσα μου.Και στα
όνειρα μου μπορείς να με κοιτάζεις γλυκά
και να σε δω με χρώματα.Με δικά μου χρώματα
και πάλι να ταξιδέψουμε σε άλλα μέρη όπου
δεν υπάρχει στάλα θάλασσας πραγματικότητα.
Γιατί σου έχω πει κουράστηκα στον κόσμο αυτό
να κατοικώ και κολλητός με την μοναξιά μου να
έχω γίνει.Όμως δυστυχισμένος.Πάλι ήρθε τ πρωί.
Μάρτυρας της δυστυχίας μου.Και εσύ έσβησες σαν
φλώγα με του ήλιου το φως.Αντιμέτοπος με την
πραγματικότητα πρέπει να έρθω που η μορφή σου
δεν περνάει απο τ μυαλό μου.Η ζωή μου δεν εχει νόημα
αν δεν ζεί μέσα στην δική σου..!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
