| |
Ξύπνησα χαράματα και κοίταξα κατάματα
Το φόβο μες στα μάτια, σκόρπισα κομμάτια
και μες στο πανικό στης στιγμής τη ταραχή
περίσσια βρήκα αντοχή στην τελευταία τη στροφή
μάζεψα από το πάτωμα ότι κουράγιο μ’ απόμεινε
και την στιγμή που η μέρα τη νύχτα ανατρέπει
το σκάω σαν τον κλέφτη, σε πορεία άγνωστη,
τράπηκα σε φυγή, είπα να κάνω νέα αρχή
*Με της ανάγκης τα πανιά και της λύπης τα κουπιά
Πήρα δύο όνειρα μοναδική μου συντροφιά
Το στερνό σου το φιλί την τελευταία σου ευχή.
Στο λαιμό για φυλαχτό τα ‘δεσα με μια κλωστή.*
και πια αντίστροφα μετράω για ότι αγαπώ πονάω
αδιάφορος δεν μένω και σε παρασέρνω
σε έναν άγριο χορό,
ένα ταξίδι η ζωή που δεν έχει τελειωμό
Ένα ταξίδι η ζωή
στου χρόνου τις ρωγμές
Ένας δρόμος γεμάτος
με επικίνδυνες στροφές
Ένα ταξίδι η ζωή
στης γης τις γειτονιές
Ένας κόσμος γεμάτος
με λύπες και χαρές
Σφαίρες είν’ οι λέξεις κι οι άσχημες προβλέψεις
Δίπλα μου σφυρίζουν δίχως να με φοβίζουν
Δεν χρήζουν προσοχής και με τα μάτια της ψυχής
σαν τυφλός ποιητής
γράφω όπως τη νιώθω στης ψυχής το παλμό
την αλήθεια π’ αναδύει το φεγγάρι γυμνό.
Ζωγραφίζω με στίχους της καρδιάς μου τους μύθους
Τις νεραΐδες που χορεύουν σε κρύσταλλα νερά
Τις φόνισσες που πνίγουν στις λίμνες όνειρα.
προσευχές τραγουδάω τα νυχτέρια μου μετράω
ψηλά όταν κοιτάω
με την σκέψη ταξιδεύω στου κόσμου τις γωνιές
στις πιο ψηλές κορφές ανάβοντας φωτιές
βάζοντας σημάδια τα πιο κρύα βράδια
για να φωτίσουνε των καιρών μας τα σκοτάδια
να βρίσκουνε τον δρόμο όσοι με το νου
ταξιδεύουνε μoνάχοι στα πελάγη του ουρανού
Ένα ταξίδι η ζωή
στου χρόνου τις ρωγμές
Ένας δρόμος γεμάτος
με επικίνδυνες στροφές
Ένα ταξίδι η ζωή
στης γης τις γειτονιές
Ένας κόσμος γεμάτος
με λύπες και χαρές
Ταξιδιώτες της ζωής στο πλοίο της γραμμής
προς το άγνωστο πορεία μες στη τρικυμία
αλλάζοντας ρότα στην παγκόσμια ιστορία
οι μόνες αποσκευές παλιές περγαμηνές
πατρικές συμβουλές και της γιαγιάς προσευχές
οι άνεμοι φυσάνε και εμπειρίες κουβαλάνε
μας χτυπούν σαν κύματα νέα συναισθήματα
άλλοτε φουσκώνουν ή σχίζουν τα πανιά μας
χαράζουνε βαθιά σημάδια στην καρδιά μας
και μας ταξιδεύουν
στις χαραυγές του χρόνου στις γειτονιές του κόσμου
αναζητώντας ο καθένας τα ιδανικά του
να ζήσει τα όνειρα του
θέλουμε όλοι ρόλο πρωταγωνιστή
επάνω μας τα φώτα στραμμένα στη σκηνή
μα σαν το όνειρο χαθεί το θέατρο ερημώνει
στης λήθης μέσα τη σιωπή μένουμε μόνοι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
