Οι συντροφισσες...
οι συντροφοι...
σαν φεγγαρια που κλεβουν το φως
απ' τον ηλιο της ουτοπιας
ξανοιγουν την πανσεληνο περα απ' τη νυχτα
ξανοιγουν το κοσμο
ως εκει που φτανει η σκεψη τους
περα απ' το μικρο χαμο τους
περα απο τ' αστειρευτο αρχινισμα
και τ' ατελειωτο τελος
.....ως το θεριεμενο γινατι της ζωης