για το μικρό μου δωματιάκι στην οδό costa di san giorgio στην Φλωρεντία... αιώνες πριν
απέναντι απ’ τον san Giorgio την εκκλησία των ορθοδόξων
και στο φερώνυμο στενό με τα πλακόστρωτα σκαλιά
έμεινα αρκετό καιρό.
Σ ’ ένα στενό δωμάτιο με χαμηλό ταβάνι
κι ένα παράθυρο με θέα λιγοστή στο δρόμο
ίσα να παίρνει λίγο αέρα η ψυχή μου…
κι όμως τόσην ευρυχωρία του έχει διαθέσει η μνήμη μου
που δύναμαι με κάθε λεπτομέρεια να σας περιγράψω
όχι το χώρο μοναχά, τα χρώματα των τοίχων
ή τη στενή τη σκάλα με την σαθρή της κουπαστή…
μα προπαντός τα όνειρα ένα προς ένα
που έκανα σαν έσβηνα το φως,
όνειρα λαμπερά του μέλλοντος,
παραγνωρίζοντας ή αδιαφορώντας τότε
πως κάθε νύχτα που περνά
με φέρνει πιότερο μακριά από την αθωότητα…
μα προπαντός τα όνειρα ένα προς ένα
που έκανα σαν έσβηνα το φως,
όνειρα λαμπερά του μέλλοντος,
παραγνωρίζοντας ή αδιαφορώντας τότε
πως κάθε νύχτα που περνά
με φέρνει πιότερο μακριά από την αθωότητα…
κι όμως τόσην ευρυχωρία του έχει διαθέσει η μνήμη μου
που δύναμαι με κάθε λεπτομέρεια να σας περιγράψω
όχι το χώρο μοναχά, τα χρώματα των τοίχων
ή τη στενή τη σκάλα με την σαθρή της κουπαστή…
μα προπαντός τα όνειρα ένα προς ένα
που έκανα σαν έσβηνα το φως,
όνειρα λαμπερά του μέλλοντος,
παραγνωρίζοντας ή αδιαφορώντας τότε
πως κάθε νύχτα που περνά
με φέρνει πιότερο μακριά από την αθωότητα…
μα προπαντός τα όνειρα ένα προς ένα
που έκανα σαν έσβηνα το φως,
όνειρα λαμπερά του μέλλοντος,
παραγνωρίζοντας ή αδιαφορώντας τότε
πως κάθε νύχτα που περνά
με φέρνει πιότερο μακριά από την αθωότητα…
