Τα φώτα σβήνουν στην άλλη άκρη του δρόμου.
Απαλή η σιωπή αγκαλιάζει το σκοτάδι...
Στον κόσμο αυτό της απέραντης μοναξιάς
μόνο εγώ θέλω να περπατήσω αυτό τον δρόμο
να βρεθώ μες στη φωλιά του σκοταδιού
να το αφήσω να γαληνέψει την ψυχή μου.
Με κούρασε το φως και τα παιχνίδια του
πώς έρχεται,πώς φεύγει,πώς δημιουργεί ψευδαισθήσεις
και σ'αφήνει μόνο και κατάκοπο να παλεύεις με σκιές.
Στέκομαι με την πλάτη γυρισμένη στον τοίχο
προσπαθώ να θυμηθώ που αρχίζει και τελειώνει η μοναξιά
η λεπτή γραμμή που χωρίζει το σκοτάδι από το φως
μη με τυφλώσουν πάλι οι αισθήσεις μου και φοβάμαι να σκεφτώ
μα δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα, με μυαλό ναρκωμένο
προχωράω και βυθίζομαι ολοένα και πιο πολύ
στη ζεστή αγκαλιά του έρεβου
μονάχα φοβάμαι πώς μια μέρα
θα θελήσω πάλι να διανύσω τον δρόμο και να φτάσω στο φως
να αγγίξω πάλι την υφή του και να χαθώ στις παραισθήσεις μου
μα τα μάτια μου θα 'χουν τόσο συνηθίσει το σκοτάδι
που δεν θα ξέρω πια που ανήκει η ψυχή μου...
