| |
| | Η ώρα της πτώσης |  | | |
Κρατιέμαι ακόμα
Δεν όρισα από τι, ούτε και πώς
Μόνο κρατιέμαι και τραυλίζω υποθέσεις
με την ανάγκη να πιαστώ από κάπου.
Ίσως να είναι απ’ τα πολλά ερωτηματικά
που γεννιούνται τις νύχτες, όταν μου λείπεις.
Κάποιο ασώματο , μπορεί, κι ανάδρομο φιλί
σε χείλη που τα όρκισες δικά σου.
Κρατιέμαι, για να μπορώ σφιχτά να σε κρατήσω
Για να μπορώ να σου φωνάζω «α γ ά π η μου»
τις ώρες που μαλώνω με τον κόσμο.
Ίσα να αντέχω σαν απόψε, φίλη να κάνω μιαν αδέξια Απουσία
που περιφέρεται στα στραβοπατημένα μου όνειρα.
«Αγάπη»…
θα σε ορίσω Αγάπη που σου λείπει ένας-κάποιος κτήτορας
και θα σε ψάξω στις κλεμμένες αγγελίες
και στα τηλέφωνα των φίλων που νεκρώσανε.
Αύριο, μπορεί και να ξυπνήσω με ένα ασήμαντο χαμόγελο στα χείλη
(που μόνο εσύ θα το προσέξεις)
Αύριο, δε θα’ χω ανάγκη να τυλίξω το κρύο μου
σ’ ένα παλτό μουσκεμένο από λέξεις δικές μας.
Μια ραγισμένη έστω σιωπή
που άλλος κανείς δε θα’ χει φως να τη διαβάσει, αύριο
Ένας βυθός, λόγια που τρέμουν σαν ψαράκια
φύκια στις στέρνες μιας πνιγμένης αμμουδιάς
Και δυο καρδιές
σα δυο μισάνοιχτα που αφήσαμε κοχύλια
μεθυσμένες στον έρωτα, σήμερα.
[Δεν έχω ανάγκη να κρατιέμαι πια.
Μόνο να πέφτω αυτή την πτώση των αγγέλων
που σπάει τ’ όστρακο του χρόνου σε κομμάτια.]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | Δεν πάω απλά με το ρεύμα. Εγώ είμαι η ροή. | | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
