| |
monajia
04-04-2011 @ 03:41 | φαντάσου πως κάποτε
είδα κάποιον που κρατούσε όπλο
αληθινά
να χαϊδεύει ένα γατάκι
εγώ χαμογέλασα
εγώ χαμογέλασα
::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | koutsoupi
04-04-2011 @ 04:56 | φαντάσου πως κάποτε
είδα κάποιον που κρατούσε όπλο
αληθινά
να χαϊδεύει ένα γατάκι
εγώ χαμογέλασα
εγώ χαμογέλασα
ΣΩΣΤΟΟΟΟΟ!!!! ::wink.:: ::wink.:: ::wink.:: | | Ναταλία...
04-04-2011 @ 06:40 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Denis
04-04-2011 @ 08:55 | Τελικά, έχω την εντύπωση, πως η ροπή του Ανθρώπου προς το θείο αντιστοιχεί σε μια βαθύτερη κι ίσως αδήριτη ψυχική ανάγκη, περίπου έμφυτη, ακόμα κι όταν δε μοιάζει να 'ναι απολύτως συνειδητή... Γιατί, πώς αλλιώς να εννοήσω την επιθυμία σου να είσαι ταυτόχρονα εδώ και σε τόσα άλλα μέρη, δηλ. οιονεί πανταχού παρούσα (και τα πάντα πληρούσα...;), δυνατότητα που ασφαλώς προσιδιάζει και παραπέμπει κατεξοχήν στις υπερφυσικές ικανότητες του Θεού;! Νομίζω πως θα 'ταν πιο ειλικρινές από μέρους σου, αν ομολογούσες πως θέλεις να είσαι ή να γίνεις... Θεά! ::whist.:: ::hug.:: Πάντως, η αλήθεια είναι, πως, ακόμα και νοερά, μου φαίνεται κομματάκι δύσκολο να βρίσκεται κανείς ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ σε περισσότερα μέρη... Διαδοχικά, νομίζω πως συμβιβάζεται πιο πολύ με το ανθρώπινο μέτρο... Ίσως εξαιρείται ο... Λούκυ Λουκ, αφού, κατά τον θρύλο, πυροβολεί πιο γρήγορα κι απ' τον ίσκιο του...! Παρεμπιπτόντως, η οπλοκατοχή κι η περιστασιακή οπλοχρησία του, έστω και για καλό σκοπό, καθόλου, πάντως, δεν τον εμποδίζει να είναι στοργικός και τρυφερός με τη... Ντόλυ του! Η βία του όπλου, στην περίπτωσή του τουλάχιστον, δεν μοιάζει να 'ναι ασυμβίβαστη, παρά συνυπάρχει με παρόμοια αισθήματα, όσο παράδοξο κι αν φαίνετ' αυτό... Επομένως, γιατί, άραγε, αυτός που, στο ποίημά σου, κρατούσε όπλο, σου φάνηκε παράξενο, αν το 'νιωσα σωστά, ότι χάιδευε ένα γατάκι;! Με τη λογική αυτή και υπ' αυτό το πρίσμα, ίσως είναι παράξενο, ότι υπάρχουν γυναίκες, που ερωτεύονται και παντρεύονται π.χ. αστυνομικούς ή στρατιωτικούς, που έχουν υπηρεσιακό καθήκον να φέρουν και να χρησιμοποιούν όπλα υπό προϋποθέσεις... Ή το αντίστροφο, άντρες που, χωρίς ν' ανήκουν οι ίδιοι στις ένοπλες δυνάμεις ή στα σώματα ασφαλείας και χωρίς να έχουν χόμπυ τους το... κυνήγι -εξαιρουμένου, ίσως, του... καμακιού!-, παντρεύονται αστυνομικίνες ή στρατιωτίνες... Είμαστε το χαώδες κι απρόβλεπτο σύνολο των εσωτερικών μας αντιφάσεων κι αντινομιών... Και το στοιχείο αυτό είναι, ίσως, η λυδία λίθος της ανθρώπινης υπόστασής μας... Γεια σου, Άννα! | | smaragdenia
04-04-2011 @ 11:11 | το σήμερα θα ήταν ίδιο παντού,
Το μυαλο ταξιδεύει και μπορεί να πάει παντού και πάντα, φτάνει να το αφήσουμε στο ταξίδι του......................... ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | φλοισβος
04-04-2011 @ 13:36 | Πολύ δυνατό!!
::up.:: ::rock.:: ::up.:: | | επισκέπτης
05-04-2011 @ 01:50 | χα χα Διονύση! σου πήρε περισσότερο χρόνο για να καταλήξεις στις δύο τελευταίες φράσεις,
εκεί που συμφωνούμε δηλαδή... νομίζω ότι πήγες από λάθος δρόμο...
φιλιά και καλή σου μέρα! ::rol.:: | | montekristo
05-04-2011 @ 15:32 | (και τα πάντα πλερούσα χαχαχα
το τζάμπα τελείωσε!)
το σήμερα θα ήταν ίδιο παντού...τι ακριβώς εννοείς ::razz2.:: | | vas
05-04-2011 @ 18:57 | φαντάσου πως κάποτε
είδα κάποιον που κρατούσε όπλο
αληθινά
να χαϊδεύει ένα γατάκι
εγώ χαμογέλασα
εγώ χαμογέλασα
| | επισκέπτης
06-04-2011 @ 00:32 | βασάνισέ το λίγο monte ::razz2.::
(εντάξει θα βοηθήσω)
εννοώ με την ίδια αίσθηση, τις ίδιες σκέψεις...
εντάξει Βασίλη... εντάξει... σε συγκίνησε πολύ ε; ::sneak.:: | | επισκέπτης
06-04-2011 @ 00:33 | καλημέρα ::rol.:: | | montekristo
06-04-2011 @ 12:20 | καπίτο ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
