| |
Είναι φορές που με τρομάζει η αγκαλιά σου
Όταν μου λες πως μ' αγαπάς και όταν πεθαίνεις
Έχει μια γεύση δειλινού το κοιταγμά σου
Κάθε φορά που απ' το παρόν σου ξεμακραίνεις.
Φοράς το άσπρο σου το φόρεμα και μοιάζεις
Σαν μια θεά που την θυσίασαν πριν χρόνια
Κοιτάς τους γύρω σου κι απότομα τρομάζεις
Που δεν κατάφερες ν' αλλάξεις μια σταγόνα.
Μικρός ο κόσμος μας και όλα φυλαγμένα
Κρυφά στολίζεται η νύχτα και το σκάει
Τα πιο παράλογα της μέρας ειπωμένα
Είναι στον άνεμο σαν σκόνη που περνάει.
Φτωχή παρέλαση τα χρόνια που μεγάλωσα
Σαν μία μάνα με τα νεύρα της σπασμένα
Τις πιο απίστευτες στιγμές μου τις τσαλάκωσα
Σε μια προσπάθεια να φύγεις από μένα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
