| |
| | Σκόρπιες σκέψεις μιας πληγωμένης καρδιάς |  | | | Ο τίτλος τα λέει όλα... Καλημέρα σε όλους... | | |
Γνωρίζεις κάποια. Στην αρχή είσαι προσεκτικός, διστάζεις και είναι λογικό. Δεν την ξέρεις ακόμη, ίσως να μην τη μάθεις ποτέ. Κάτι μέσα σου ωστόσο σε ρωτάει όπως πάντα: λες να είναι αυτή; Κάνεις ότι δεν άκουσες ή υποκρίνεσαι ότι δεν έχεις ξανακάνει τον ίδιο διάλογο ξανά και ξανά. Ρωτάς δήθεν αδιάφορα κι ας ακούς τους χτύπους της καρδιάς σου που ανεβάζουνε στροφές: Ποια; Η απάντηση αναμενόμενη, την έχεις ξανακούσει. Ακόμη δεν θυμήθηκες; Ακόμη παίζεις το ίδιο παιχνίδι; Εκείνη που περίμενες μια ζωή, έρχεται η απάντηση. Ποτέ δεν σου άρεσε αυτή η απάντηση, ίσως γιατί πάντα τη συνόδευε η διάψευση, η απογοήτευση. Καλό είναι να μην πετάς ψηλά γιατί όταν έρθει η ώρα να πέσεις θα πονέσεις περισσότερο και όταν έχεις να κάνεις με τους ανθρώπους είναι πολύ πιθανό να πέσεις. Βλέπεις, οι άνθρωποι το έχουν αυτό, να σου κόβουν τα φτερά πάνω που τα χρειάζεσαι περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να σου σβήνουν το χαμόγελο από το πρόσωπο κι απ' την ψυχή. Γιατί αλήθεια το κάνουν αυτό;
Όχι αυτή τη φορά, όχι πάλι. Δεν θ' αφήσεις κανένα να σου γκρεμίσει τα όνειρα, να σ' ανεβάσει ψηλά και ξαφνικά ν' ανοίξει τα χέρια του και να σε πετάξει στο κενό. Όχι, τώρα που ξέρεις δεν θα κάνεις τα ίδια λάθη. Και τότε έρχεται εκείνη κι όταν λες εκείνη βάλε όποιο όνομα θες στη θέση της αντωνυμίας, άλλωστε γι' αυτό υπάρχουν οι αντωνυμίες, για να κρύβουν ονόματα και να καλύπτουνε πληγές, για να μπορείς να μιλάς για εκείνη και να μην το ξέρει κι αν το δει να της πεις όχι, δεν εννοούσα εσένα, πώς θα μπορούσα; Εσύ όμως ξέρεις ποια εννοείς γιατί στην καρδιά δεν έχει χώρο για αντωνυμίες, μόνο για ονόματα, ονόματα που χαράζονται ανεξίτηλα στη μνήμη κι άντε μετά να τα σβήσεις...
Έρχεται λοιπόν εκείνη και μ' ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα, ένα βλέμμα, δυο-τρεις κουβέντες μπορεί τυχαίες μπορεί και όχι κάνει το πρώτο ρήγμα στην άμυνα που τόσο προσεκτικά είχες σχεδιάσει. Αυτό ήταν, όλα καταρρέουν, σαν ένα τεράστιο ντόμινο που με το πρώτο κομμάτι είναι καταδικασμένο στη συντριβή και την πτώση. Το μυαλό σου αρχίζει τα δικά του, τη σκέφτεται, τη θυμάται, την αναζητά, τη συνδέει με ένα σωρό σχετικές και άσχετες εμπειρίες και πολύ σύντομα ό,τι και να δεις, ν' ακούσεις και να σκεφτείς έχει σχέση μαζί της. Όλα στη θυμίζουν σαν μια τεράστια συνωμοσία που στήθηκε μόνο και μόνο για να σε τρελάνει, μια συνωμοσία που λέγεται έρωτας. Τη βλέπεις όταν είσαι ξύπνιος στα πρόσωπα των περαστικών και όταν δεν είσαι στα όνειρά σου. Νομίζεις ότι όλοι μιλάνε γι' αυτή κι ακούς παντού τον ήχο της φωνής της, τα βήματά της, το κινητό σου να χτυπάει στον ρυθμό που διάλεξες ειδικά γι' αυτή. Ξαφνικά, αυτή που δεν υπήρχε καν στη ζωή σου γίνεται η ζωή σου...
Κι εκείνη τι κάνει γι' αυτό; Σου λέει ότι έχεις κάνει λάθος; Σε ξυπνάει απ' το όνειρο πριν να είναι αργά; Όχι βέβαια. Σε ρίχνει ακόμη πιο βαθιά στο πηγάδι, σου λέει λόγια που δεν μπορεί να ερμήνευσες στραβά, ότι θα είναι αιώνια δική σου, ότι θα είναι για πάντα εκεί, πόσο σε χρειάζεται, της είσαι απαραίτητος, σε σκέφτεται συνέχεια και άλλα τέτοια που σε σπρώχνουν όλο και πιο βαθιά κι άντε μετά να ξεκολλήσεις...
Τότε το παίρνεις απόφαση. Είσαι ερωτευμένος, βρήκες τον έρωτα της ζωής σου, οπότε ποιος ο λόγος πια να φυλάγεσαι. Στα κομμάτια οι φόβοι, οι ανασφάλειες κι οι πικρές εμπειρίες του παρελθόντος. Βάζεις τα καλά στην ψυχή και την καρδιά σου, αυτά που είχες φυλάξει από την προηγούμενη φορά και στα είχαν τσαλακώσει μαζί με τα αισθήματά σου - είναι πάλι καλά ευτυχώς, το καθαριστήριο του χρόνου έκανε ακόμη μια φορά το θαύμα του, αλλά ως πότε; Κάποια φορά το ξέρεις πως δεν θα μπορέσεις να τα ξαναβάλεις, αλλά ελπίζεις να μη φτάσεις ως εκεί - και δίνεσαι με όλες σου τις δυνάμεις...
Για λίγο ζεις το όνειρο, ανταποκρίνεται, νιώθει πράγματα για σένα, δεν το έκρυψε ποτέ, κάθε άλλο μάλιστα. Κι εσύ θες να την κάνεις να γελάει συνέχεια, πόσο το λατρεύεις αυτό το γέλιο, ποια μουσική θα μπορούσε να το φτάσει, θες να την ακούς συνέχεια κι ας μη σου λέει τίποτα παρά ασυναρτησίες, δεν έχει σημασία τι λέει, θες απλά να την ακούς, τον ήχο της φωνής της, την ανάσα της, να σε ξυπνάει μέσα στη μαύρη νύχτα απλά για να σου πει καληνύχτα κι ας κοιμόσουν ήδη, τι σημασία έχει; Τι πιο ωραίο από το να ξυπνάς και ν' ακούς εκείνη που έβλεπες και στ΄ονειρό σου;
Και τότε έρχεται ένα ξύπνημα διαφορετικό, αυτό της πραγματικότητας. Ξαφνικά, αρχίζει να απομακρύνεται, ν' αλλάζει τη σημασία των λέξεων που σου έλεγε, να παίρνει πίσω λόγια που σου είχε πει, να γίνεται μια άλλη κι όχι εκείνη που ερωτεύτηκες κι εσύ δεν το πιστεύεις, δεν θες να το πιστέψεις κι έτσι βρίσκεσαι ξανά πρωταγωνιστής στο ίδιο θέατρο του παραλόγου, να προσπαθείς να κερδίσεις μια μάχη που είναι ήδη χαμένη. Κάνεις υποχωρήσεις, συγχωρείς, ρίχνεις τον εγωισμό σου, επιστρατεύεις όλο σου το οπλοστάσιο μόνο και μόνο για να τη δεις να φεύγει ακόμη πιο γρήγορα. Τι άλλο πια να κάνεις; Πόσες φορές να πεθάνεις για χάρη της; Μόνο μία μπορείς και θα το έκανες αν στο ζητούσε. Της το λες κι εκείνη απλά καμαρώνει, δεν νιώθει ούτε το ελάχιστο από αυτό που της είπες, το δέχεται τόσο επιδερμικά που αναρωτιέσαι πώς μπόρεσες και την αγάπησες, πώς έδωσες την ψυχή σου σ' ένα πλάσμα που όσα ένιωσες γι' αυτή τα κατηγοριοποιεί στην ίδια θέση με το πιο γελοίο πέσιμο ή καμάκι που της έχουν κάνει άτομα που ίσως γνώρισε πριν λίγες ώρες και που το μόνο που είδαν σε αυτή ήταν το κορμί της και τίποτα άλλο...
Το βλέπεις πια, αγάπησες κάποια που δεν υπήρξε, κάποια που έπλασες εσύ στα όνειρά σου και τώρα πια μπορείς ν΄απαντήσεις γι' άλλη μια φορά: Όχι, δεν είναι αυτή εκείνη που περίμενες, ποτέ δεν ήταν. Και τότε φεύγεις, απομακρύνεσαι, δεν αντέχεις πια όλα εκείνα για τα οποία μέχρι χτες ζούσες, παύεις να τη βλέπεις παντού, τώρα δεν τη βλέπεις πουθενά, εκτός ίσως από τα όνειρά σου. Εκεί τα πράγματα είναι εκτός ελέγχου, δεν μπορείς να σκοτώσεις την ανάμνησή της, μπορείς να την ξεχνάς όσο είσαι ξύπνιος, αλλά μόλις σβήσουν τα φώτα του μυαλού εκείνη επιστρέφει. Τι κι αν δεν υπήρξε ποτέ; Τι κι αν ήταν όλα ένα ψέμα; Τι κι αν προσπαθείς να τη μισήσεις; Εκείνη επιστρέφει, έχει τον τρόπο πάντα να επιστρέφει και να σε πονάει, να σου θυμίζει πόσο ωραία ήταν όταν έστω και για λίγο έστω και ψεύτικα ένιωσες το μαγικό άγγιγμα του έρωτα...
Και τότε έρχεται η επόμενη ερώτηση: Τι θα κάνεις την επόμενη φορά; Θ' αφήσεις πάλι την καρδιά σου να σε οδηγήσει ή θα την εμποδίσεις; Νομίζω, δεν χρειάζεται απάντηση σε αυτό...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Τα κείμενα είναι πνευματικά κατοχυρωμένα... | | | |
|
monajia
06-04-2011 @ 04:29 | Κώστα μου η καρδιά μας κάνει οτι θέλει,,
Αφέσου λοιπόν και οπου βγεί,,
::love.:: ::love.:: ::love.:: | | koutsoupi
06-04-2011 @ 06:39 | Αχ βρε Κώστα μου πράγματι η καρδιά σε κάνει ό,τι θέλει.
Ακόμη και όταν λές άκουσα την λογική και έπραξα έιτε έτσι - είτε αλλιώς, στην πραγματικότητα πάλι η καρδιά σε οδήγησε σε αυτό. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | elsa98
06-04-2011 @ 07:14 | αλίμονο αν η καρδιά .... άκουγε μόνο την λογική.......
και πονάει και ματώνει .... όμως χτυπά...κι αυτό αρκει...
για να μπορεί κανείς ..να ζει....οχι μόνο να υπάρχει
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! κατάθεση ψυχής το κείμενό σου
::yes.:: ::hug.:: ::love.:: | | elena351
06-04-2011 @ 08:08 | "Και τότε έρχεται η επόμενη ερώτηση: Τι θα κάνεις την επόμενη φορά; Θ' αφήσεις πάλι την καρδιά σου να σε οδηγήσει ή θα την εμποδίσεις; Νομίζω, δεν χρειάζεται απάντηση σε αυτό..."
::hug.:: ::yes.::
Μιά υπέροχη σελίδα απο το βιβλίο της ψυχής σου !!! Σε ευχαριστούμε που το μοιράζεσαι μαζί μας !! ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
