| |
Θολό τοπίο η ζωή σου μου θυμίζει
Κι εγώ μονάχα.. μια αζήτητη σκιά
Που να μη νιώθει δε βαστά.. να μην αγγίζει
Ψέματα πάλι την ποτίζει η μοναξιά...
Σαν την τρελή ν' ακολουθώ κάθε σου βήμα
Μά 'ναι το διάβα σου στρωμμένο με καρφιά
Πώς να χωρέσει η σιωπή σου σ' ένα ποίημα;
Εσύ είσαι άνεμος.. μ' ανθρώπινη μιλιά...
Θολό τοπίο.. με δυο χάρτινα καράβια
Που τα βυθίζουν πέντε στάλες της βροχής
Αυτό το δάκρυ σου μου στέγνωσε τα μάτια
Πόσο φοβήθηκα κι απόψε.. μην πνιγείς...
Θολό τοπίο.. ένας βράχος στ' ακρογιάλι
Που πια βαρέθηκε το κύμα της οργής
Μα για τα βράχια.. δεν υπάρχει μια αγκάλη
Μάρτυρες είναι.. μιας βαριάς υπομονής...
1-3-2007
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
