| |
Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να περιγράψω τη μορφή σου. Δεν είναι εύκολο, πίστεψέ με. Με τα δικά μου μάτια μοιάζεις τόσο διαφορετική, είναι σαν όλα πάνω σου ν' αλλάζουν, ν' αποκτούν μια ξέχωρη υπόσταση, πέρα από σχήματα, γραμμές και πλαίσια, μοιάζεις ονειρικός καμβάς κι η φαντασία μου χέρι ζωγράφου σε αναπλάθει και δημιουργεί απ' την αρχή τα χρώματα και τις σκιές, ένα παιγνίδισμα στο φως και το σκοτάδι και κάπου ανάμεσα εσύ να ξεπροβάλλεις σαν αγνή αναδυομένη, όμορφη σαν την πρώτη μέρα της δημιουργίας, ανόθευτη σαν το ουράνιο τόξο που ξεπλύθηκε απ' της βροχής τα δάκρυα και βγήκε ακόμα πιο λαμπερό, κόκκινο της φωτιάς και κίτρινο του ήλιου, γαλάζιο σαν το κύμα και πράσινος βασιλικός να τον μυρίζεις το πρωί να ξεκινάει καλά η μέρα...
Τα ολόχρυσα μαλλιά σου χύνονται σαν ηλιοβασίλεμα λίγο πριν πάρει ο ουρανός φωτιά κι ανάψει από τον πόθο, μοιάζουν με μαγεμένο καταρράκτη που άμποτε να πνιγόμουνα στα κρυσταλλένια του νερά και με την τελευταία ανάσα μου να 'λεγα τ' όνομά σου, στερνή θυσία και σπονδή στα σκαλοπάτια της καρδιάς σου...
Τα μάτια σου δυο θάλασσες απύθμενες, σαν τα κοιτώ ζαλίζομαι και βλέπω χίλια θαύματα θαρρείς να ξεπροβάλλουν, χάνω τον κόσμο και λιποθυμώ κι όταν ξυπνάω βρίσκομαι μέσα τους να παλεύω με κύματα θεόρατα απ' την επιθυμία κι αν ναυαγήσω και χαθώ διόλου δεν με πειράζει, αρκεί που θα 'μαι μέρος σου, κομμάτι στο βυθό σου, θα βγάλω ρίζες να δεθώ για πάντοτε μαζί σου κι όσοι με κλαιν θα γελαστούν γιατί δεν θα γνωρίζουν πως πιο γλυκός κι απ' τη ζωή ο θάνατος για σένα...
Τα χείλη σου ερμητικά κλειστά κι εγώ γυρεύω το κλειδί, της κόλασης αμαρτωλός κρυφοκοιτάω τον Παράδεισο, τόσο κοντά μα τόσο μακριά, και τι δεν θα 'δινα για ένα τους φιλί, μια λέξη, έναν ψίθυρο, ένα χαμένο σ' αγαπώ, έστω ένα γράμμα, ένα άλφα, ένα ωμέγα, σιγά σιγά θα καταφέρω να σχηματίσω τη λέξη που σαν τρελός προσμένω για ν' ακούσω, μια λέξη τόσο δυνατή που ίσως δεν αντέξω κι από τη φλόγα της καώ σαν νυχτοπεταλούδα, μα τι πειράζει, υπάρχει ωραιότερος θάνατος απ' το να γίνεις ένα με το φως και να χαθείς για πάντα σαν εικόνα μες στα μάτια της, να γίνεις σκόνη και ν' αγγίξεις τα μαλλιά της κι ύστερα εκείνη ας σε τινάξει από πάνω της με μία μόνο κίνηση, να σε σκορπίσει σαν αστρόσκονη στο πέρασμά της, να πλάσεις ένα σύμπαν για το χατήρι της, ένα καινούργιο σύμπαν, λίγο μικρότερο απ' του Θεού, μα τι σημασία έχει, αρκεί που μέσα του θα μπορείς να βάλεις όλη σου την αγάπη για εκείνη κι αυτό δεν είναι λίγο...
Είναι η αγάπη σου άπειρη κι εσύ μικρός να την αντέξεις, το νιώθεις πια εδώ και καιρό πως σ' έχει ξεπεράσει, απλώνει μέσα, έξω και πέρα από σένα, δεν τη χωράς, ο κόσμος όλος δεν τη χωράει πια κι όσο πονάς εκείνη μεγαλώνει, φουσκώνει σαν παλίρροια, παίρνει στο διάβα της τα πάντα, σκέψεις, όνειρα, συναισθήματα, την ίδια τη ζωή σου, μην ψάχνεις για να κρατηθείς, δεν ωφελεί, το ξέρεις, αφέσου να σε παρασύρει, το νερό θα βρει τον δρόμο, έχει μνήμη, θα σε πάει πίσω στην πηγή κι εκεί που αρχίσαν όλα ξέπνοος και χωρίς ζωή σαν σε όνειρο θ' αντικρύσεις την αληθινή μορφή της, αυτή που τόσα χρόνια πασχίζεις για να την περιγράψεις, θα θυμηθείς αυτό που ήξερες απ' την αρχή, πως ερωτεύτηκες πολύ μα δίχως ελπίδα γιατί τα μάτια σήκωσες ψηλά στο απαγορευμένο, τόλμησες και αγάπησες τον τελευταίο άγγελο που έζησε στη γη μα λίγο πριν τα χέρια σου απλώσεις εκείνος άνοιξε τις φτερούγες του και χάθηκε μακριά κι εσύ μονάχος έμεινες με του τρελού το βλέμμα μάταια να γυρεύεις γιατρειά για την καρδούλα σου που έσπασε σε άπειρα κομμάτια...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
