| |
| | Όνειρα γλυκά Λονδίνο |  | | |
Απρίλης 2011,
Λονδίνο.
Τις νύχτες ακόμα κι οι μεγαλύτερες πόλεις κοιμούνται. Τα ζώα κουρνιάζουν επιτέλους στους στάβλους τους, και μας δίνουν –επιμένω, επιτέλους- ησυχία. Τα γαυγίσματά τους γίνονται πνιγμένοι λυγμοί κάτω από τα στάχυα τους, κάτω απ’τις κουβέρτες της μαμάς, γιατί όπως και να ‘χει όλοι οι νταήδες κρύβουν μέσα τους το πληγωμένο παιδί-μια ρημαγμένη εφηβεία. Ακόμα κι οι μηχανές χάνουν το ρυθμό τους και σέρνονται στα σπίτια τους για να φορτίσουν μπαταρίες-ποιες μπαταρίες μωρέ, ας τους πει κάποιος πως τα συναισθήματά τους είναι που πρέπει να φορτίσουν. Χαζεύουν το κενό της μέρας που πέρασε, σκοτώνοντας την ώρα τους μπροστά απ’ την τηλεόραση. Εν αναμονή της ‘έκπληξης’, εν αναμονή της καταιγίδας. Εν αναμονή ενός ανθρώπου που θα βρει τα κρυμμένα κουμπιά και θα τους επαναπρογραμματίσει. Σκουριασμένες μηχανές και ποιος να τις προσέξει. Εν αιώνια αναμονή λοιπόν. Κανείς δεν έρχεται-είναι που οι αληθινοί άνθρωποι πια παίζουν μονάχα στην τηλεόραση. Κι έτσι ξαπλώνουν στο (διπλό) άδειο κρεβάτι τους. Και λίγο πριν κοιμηθούν νομίζουν πως ονειρεύονται γοργόνες, μα η αλήθεια είναι πως είναι μονάχα η ψευδαίσθηση του ονείρου που τους αποκοιμίζει.
Τις νύχτες ακόμα κι οι μεγαλύτερες πόλεις κοιμούνται. Κι εκεί που επιτέλους οι ψυχές κρύβονται στα σπίτια τους -μήπως και βρούνε καταφύγιο απ’την κόλαση της μέρας- τότε είναι που τα τέρατα ξυπνάνε. Κάπου ανάμεσα στη μέθη τους και στα ίχνη λογικής που τους απομένουν, σχεδιάζουν μια νέα αρχή. Δήθεν με το ξύπνημα της μέρας σου λένε. Ρουφούν σκοτάδι και καπνό τα τέρατα, κοιτάνε τα δείγματα ανθρώπων που περπατούν βιαστικά και τρομαγμένα στους δρόμους και νιώθουν για το πυροτέχνημα της στιγμής πως είναι άνθρωποι κι αυτοί, εγκλωβισμένοι σε παραμορφωμένο σώμα. Ας τους πει κάποιος κάποτε πως ο πόνος είναι ‘εσωτερική’ κατάσταση, δεν πηγάζει απ’το σώμα. Πάντα ‘εντός’ μας, όλα ‘εντός’ μας. Και τα σκοτάδια και το φως πάντα ‘εντός’ μας. Η πόλη πάντα μέσα μας δεν είναι; Όλα τα ζώα κι όλες οι μηχανές κι όλα τα τέρατα πάντα μια πόλη κουβαλάνε. Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που κάπου –στην πορεία- μεταλλάχθηκαν, πάντα μια ιστορία κουβαλάνε. Και μέσα στις υπόλοιπες σκιες της νύχτας ένα σύντροφο ζητάνε. Ένα χέρι να πιάσει το δικό τους χέρι, ένα –στιγμιαίο έστω- ζεστό βλέμμα ζητάνε.
Όλα τα ζώα κι όλες οι μηχανές κι όλα τα τέρατα πάντα για χρήμα ουρλιάζουν. Τα ζώα επιτίθονται, οι μηχανές σπρώχνονται και τα τέρατα ανοίγουν τη χούφτα. Όλοι για χρήμα μιλάνε. Ξέχασα πως ξυπνάνε και οι ξιπασμένες γοργόνες τα βράδια. Φοράνε τα καλά τους, λικνίζονται, ξενυχτάνε και πίσω στους πάγκους το πρωί, στα γραφεία, στα καλύτερα σχολεία. Έτσι γιατί για ένα αριθμό με πολλά μηδενικά ζούμε. Και για ένα άσπρο όνομα βέβαια-μην μάθει ο μπαμπάς πως αποκτήσαμε φήμη στην πόλη και κόψει το μισθό μας. Όλες οι παραλλαγές της ανθρώπινης φύσης βρωμάνε χρήμα. Και οι συναλλαγές να δίνουν και να παίρνουν. Ο χαρτοφύλακας του ζώου κλειδώνει τα βράδια κι οι μηχανές μετράνε μεροκάματο, τα τέρατα φιλάνε κέρματα κι οι γοργόνες χώνουν στον κόρφο τους ξένο χρήμα. Όταν οι μεγαλύτερες πόλεις κοιμούνται οι άνθρωποι ‘εντός’ έχουν αυπνίες.
Πάντα θα γαυγίζουν τα ζώα. Πάντα οι μηχανές μηχανικά θα λειτουργούνε. Πάντα τα τέρατα θα σεριανίζουν στους άδειους δρόμους. Πάντα θα χορεύουν οι γοργόνες. Μα πίσω απ’τα γαυγίσματα, το θόρυβο, τα παράπονα, τα ξέφρενα τραγούδια, μια ρημαγμένη εφηβεία. Παραλλαγές των πληγωμένων παιδιών, Μάτια μου, τι νόμισες... Πληγωμένα παιδιά παντού-πίσω από κουστούμια, πίσω από κουρέλια, πίσω από φουστάνια. Όλοι το ίδιο όνειρο κουβαλάνε. Κι είναι μικρή η ζωή και μεγάλη η πόλη. Και κάνει πάντα κρύο όταν ‘εντός’ πάντα σε άδειο κρεβάτι κοιμάσαι.
‘Το όνειρο, το όνειρο να φοβάσαι πάνω από όλα’. Η πόλη ανοίγει το στόμα και καταπίνει ό,τι βρεθεί στο δρόμο της τα βράδια. Και τα πληγωμένα παιδιά πίσω απ’τις μάσκες τους και κάτω απ’τα σεντόνια, ονειρεύονται πού και πού πως μεγαλώνει το ‘έντος’ τους-είναι που η πόλη μεγαλώνει όταν το ‘εντός’ τους (μας;) είναι άδειο.
Όνειρα γλυκά Λονδίνο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
monajia
10-04-2011 @ 05:29 | ‘Το όνειρο, το όνειρο να φοβάσαι πάνω από όλα’. Η πόλη ανοίγει το στόμα και καταπίνει ό,τι βρεθεί στο δρόμο της τα βράδια. Και τα πληγωμένα παιδιά πίσω απ’τις μάσκες τους και κάτω απ’τα σεντόνια, ονειρεύονται πού και πού πως μεγαλώνει το ‘έντος’ τους-είναι που η πόλη μεγαλώνει όταν το ‘εντός’ τους (μας;) είναι άδειο.
Όνειρα γλυκά Λονδίνο.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
