| |
ΕΠΕΙΣ 2
Όπως συνηθιζότανε από τις παραδόσεις των Κελτών εκείνα τα χρόνια, όταν κάποιος Βασιλιάς τους, μεγάλος ,η πόκετ-σάιζ ήτανε στα τελευταία του και δεν είχε αφήσει διάδοχο, θα έπρεπε να πετάξει το σπαθί του στη λίμνη του Άβαλον, για να το αρπάξει το χέρι της κυράς της λίμνης και να το πάρει μαζί της στο βυθό. Έτσι έγινε και με τον Ούθερ Πεντράγκον, πατέρα του Αρθούρου ,παρά τα δεκάδες μούλικα που είχε σπείρει στο Βασίλειο του .Όταν λοιπόν έφτασε η ώρα ν αποχαιρετήσει τούτο τον μάταιο κόσμο, οι ευγενείς του, μαζί με όλη τη φάρα των αυλοκολάκων και παρακοιμώμενων, τον φορτώσανε άρον ,άρον ,πάνω στην ασπίδα του και τον κουβαλήσανε στις όχθες της λίμνης, περιμένοντας να τηρήσει την παράδοση και να πετάξει το σπαθί στο χέρι της κυράς της , που είχε ήδη αναδυθεί, για να το αρπάξει στον αέρα. ‘Όμως το μόνο σημείο, που μπορούσε να γίνει αυτό το τελετουργικό, ήτανε μια «ιερή» γωνιά της λίμνης, που ανάμεσα στην όχθη και σ αυτήν παρεμβάλετο ένας πλατύς και βαθύς βούρκος. Αφού λοιπόν ακούμπησαν με ανυπομονησία την ασπίδα στο έδαφος και μαζί μ αυτήν και τον ετοιμόρροπο μπερμπάντη Βασιλιά, περιμένανε τη στιγμή που θα εκσφενδόνιζε το σπαθί του με δύναμη προς τη λίμνη, ώστε στη συνέχεια να τεζάρει με την ησυχία του.Όμως ο καψερός,ήτανε τόσο αποκαμωμένος, που αφού κατόρθωσε με το ζόρι να το πετάξει ,στη συνέχεια έπεσε ξερός,δίχως να κλωτσήσει αγέρα.Το σπαθί, αφού διέγραψε μια μικρή καμπύλη τροχιά, έπεσε και καρφώθηκε στο μέσον του βούρκου. Τότε το χέρι της κυράς της λίμνης, αφού άνοιξε την παλάμη και τον καταφασκέλωσε έστω και αποθαμένο ,καταδύθηκε και πάλι μέσα σε αφρούς τσαντίλας.
Οι πάντες λοιπόν ,παρατώντας σύξυλο το πτώμα του Βασιλιά στα όρνεα που έσπευσαν για το κολατσιό τους, αρχίσανε να αλληλοσφάζονται μοβόρικα και χωρίς τάκτ ,για το ποιός θα πρωτομπεί στο βούρκο για να το ξεβουρκώσει και να γίνει Βασιλιάς.Αφού καθάρισε κάπως το τοπίο και η πτωμαΐνη είχε πια την τιμητική της, δυό που απόμειναν, πέσανε εκει μέσα περιχαρείς και αλαλάζοντες. Όμως η λάσπη ήτανε τόσο πυκνή και ρευστή ,που πήγανε σούμπιτο, σιτίζοντας για καιρό τις αιμοδιψείς βδέλλες .Από την επομένη κιόλας ,κάποιοι περαστικοί, στήσανε μια ταμπέλα,(από τότε άρχισαν οι ταμπέλες),ανορθόγραφα, ώστε να την διαβάζουνε όλοι.«ΟΠΙΟΣ ΤΡΑΒΥΞΕΙ ΤΟ ΣΠΑΘΗ,ΜΕΓΑΛΩΣ ΒΑΣΗΛΕΙΑΣ ΘΕ ΝΑ ΓΕΝΝΕΙ». Μαζεύτηκε λοιπόν κόσμος και ντουνιάς ,αλλά και κάθε καρυδιάς καρύδι σ εκείνη την όχθη και άρχισαν να πέφτουνε αβέρτα τα στοιχήματα ,για το ποιός θα έβγαινε αβδέλλωτος και ζωντανός απ το βούρκο, μαζί με το περιβόητο σπαθί. Στήσανε μάλιστα καντίνες καθώς και μπαρμπέρικα ,για την περιποίηση της κόμης μετα λουσίματος αλλά και ξεψειρίσματος, λόγω της απλυσιάς, που βασίλευε ιδιαίτερα στα λαϊκά στρώματα. Εν τω μεταξύ ο Αρθούρος, είχε γίνει πολύ κολλητός του Μέρλιν που άρχισε να τον μαθαίνει με ένα μαγικό και ταχύρυθμο σύστημα γράμματα, την ώρα που ο προστατευόμενος του κοιμότανε του καλού καιρού. Υπνοπαιδεία ,με λίγα λόγια,χωρίς φροντιστήρια,διαβάσματα και τα τοιαύτα.
συνεχίζεται
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
