| |
Σου πήρε τόσα χρόνια ν' αγναντέψεις
τα κύματα που πίστευες αδέλφια
σορόκος που σε γέλασε με ντέφια
σε σπρώχνει τον αφρό τους να κουρσέψεις
Λειβάδι ακόμα να φανεί και βράχος
σκοτάδι το ξημέρωμα κι ο ήλιος
πυξίδα κόκκινη χαμένος φίλος
με κίβδηλο στον Άδη πας μονάχος
Ο ήχος των κουπιών σκιάς κομμάτια
φωνή δεν έμεινε να ορίζει μάχη
οι αρμοί ξεμόνιασαν γερμένη ράχη
στ’ όνειρο μαύρα βλέπεις τα παλάτια
Η μάγισσα που ακούμπησες σου γνέφει
με γλάρους ζωγραφίζει τ’ όνομά σου
γοργόνα έχει χαράξει τη καρδιά σου
μα εσένα η ματιά Της μόνο τρέφει
Το τόπι που δεν έπιασες μαγνήτης
και τ’ άλλο που σαν ύφασμα ξηλώνει
η οσμή της αγκαλιάς κοντοζυγώνει
στο μέλι που θα πιείς απ’ τη φωνή της
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
