| |
Περιμένεις στη στάση το λεωφορείο,
το λεωφορείο που θα σε πάει σπίτι καί θα σου αδειάσει το μυαλό.
Στέκεσαι όρθιος, με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο
Και στρίβεις ένα τσιγάρο.
Το ανάβεις καί τραβάς μια γερή τζούρα
σαν να `ναι το τελευταίο σου.
Περιμένεις στη στάση το λεωφορείο,
το λεωφορείο που θα σε πάει σπίτι καί θα σου αδειάσει το μυαλό.
Εκείνη, όμως, δε θα πάψεις να τη σκέπτεσαι.
Τη γνώρισες πρόσφατα.
Αρχικά, ήσουν λίγο διστακτικός μαζί της.
Τελικά, δεν μπόρεσες να της αντισταθείς:
κατάλευκη κί ανάλαφρη, λαμπερή κί αιθέρια,
πιο όμορφη κί απ` την Αφροδίτη,
ανώτερη απ` όλους, θεούς καί δαίμονες, ανθρώπους καί ξωτικά.
Το βλέμμα της, αγνά προκλητικό, σε καλεί σε ένα ερωτικό παιχνίδι,
απ` το οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις.
Την ακολουθείς υπνωτισμένος καί χάνεσαι μαζί της
μέσα σε θολές αναμνήσεις, που θυμάσαι κάπου κάπου νοσταλγικά…
Περιμένεις στη στάση το λεωφορείο,
το λεωφορείο που θα σε πάει σπίτι καί θα σου αδειάσει το μυαλό.
Θέλεις καί πάλι να τη συναντήσεις,
να αγγίξεις το βελούδινο δέρμα της,
καί να μυρίσεις την αισθησιακή μυρωδιά της.
Θέλεις να τη μυρίσεις αχόρταγα, μέχρι να στερέψει
καί να χαθείς καί πάλι μαζί της, μέσα στην αγκαλιά της
όλο το βράδυ
σε όνειρα αλλόκοτα,
με ξωτικά, νεράιδες, αγγέλους κί άλλα πλάσματα
που μόνο στα παραμύθια έχεις διαβάσει
κί, όμως, μαζί της
τα βλέπεις, τα αγγίζεις, μιλάς μαζί τους…
Περιμένεις στη στάση το λεωφορείο,
το λεωφορείο που θα σε πάει σπίτι καί θα σου αδειάσει το μυαλό.
Θέλεις να ξεκόψεις, μα δεν μπορείς•
το σώμα σου τη ζητάει απεγνωσμένα,
το μυαλό σου τη σκέπτεται συνεχώς.
Σου `χει ανοικτή την πόρτα και δε σε δεσμεύει•
σου λέει όποτε θες, φύγε.
Δε μπορείς να δραπετεύσεις…
ή μήπως δε θες…;
Γιατί που θα βρεις καλύτερα;
Σε ταξιδεύει και σε παίρνει σε κόσμους μαγικούς.
Όμως, όλα αυτά είναι μικρές, χάρτινες ψευδαισθήσεις
που για λίγο κρατούν.
Κάποτε θα τα δεις κατάματα, δεν μπορείς συνέχεια να ξεγλιστράς.
Σε καταστρέφει, και το ξέρεις.
Δε θέλεις να ξεφύγεις, τελικά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
