| |
| | Η Ονειρικη Νησοσ |  | | |
Ετσι...ριχνω την αδιακοπη ματια,σε ουρανια μονοπατια γαλαζια
και εκεινα με ενα φυσημα αερα ξεγελουν την σκονη,για να μη δω...
καθως το βαδισμα της ισως να αφηνε ιχνη...ιχνη μιας ρακενδυτης σιωπης,
που ξαποστα στο γαλαζιο προσκεφαλι...
Μα δεν διακρινετε στα μονοπατια αυτα καποιο περασμα,
παραμονο το περασμα μιας ταχυτερης σκεψης...
Το αερακι δεν φαινεται να εχει αλλο σκοπο απο το τιναγμα της ταλαιπωριμενης σκονης
Μα σκεψη διαχωριζει το αγγιγμα της θαλασσης που το πεπλο της κρυβει τον σκοπο,
και ηρεμη ηχω της που φανταζει,δυο μωρα που γλυστρουν στο αγκαλιασμα του μορφεα
και αλλωτε φανταζει σαν δυο νεων τα σωματα που η ηδονικη λανψη τους κρυβεται πισω
απο αυτο το πεπλο...
ειδες..?ο σκοπος καπου αρχιζει να σιγο αντιηχει στο κροτο της αμφιβολιας...
θυμασαι..?κροτος ητανε που οταν κοιταχτικαμε βαθυα απο τις πυλες των ματιων μας.
που μας αποσπασε...?
και ξανα αναζητησαμε αλλες πυλες εστω μονο να νοιωσουμε τις σκοτεινες φυλακες,
των αναμνησαιων μας....με μοναδικο φυλακα τους την ασημενια αραχνη που υφενει
στον ιστο της αυτον τον κροτο...
Ναι ξερω ειναι δυσκολο να θυμασαι,πως αδοξα εγινα ιστο σου και ακολουθω την υπνοτισμενη
μορφη σου...σε διψασμενα χωματα εκει με πας,σαν το χωμα εσυ,και εγω σαν το
πελμα που σου αφηνει το σημαδι του..σαν την διψα εγω και εσυ σαν η δροσερη,
ελπιδα που παντα υπαρχει στις θανασιμες στιγμες μου..
Ναι ξερεις,βαθυα μεσα σου,οπως το βαθος μιας αρμονικης λιμνης που το σκουρο φοντο της,
αντανακλα αυτες τις θανασιμες στιγμες...
ξερεις ναι,πως οι στιγμες αυτες δεν αιμοραγουν καθως η γιατρεια τους περιπλεκοντε,
στην αρμονια σου...
Νοιωθεις?μιλω για αρμονια οπως εκεινη ομιλει σε εσενα με φωτισμενες ιδεες..
Ιδεες που η λανψη τους φτανει να διακρινεις τα προσωπεια ξεχασμενων,
αναγκων..
Συγνωμη αποφευγω να ομιλω για αυτα τα προσωπεια,μα ομως εχουν καπου κρυμενη την διψα,
που εχω για εσενα..
εσυ λοιπον σαν διψα μου,και εγω σαν αντοχη σου να μου την προσφερεις..
Να που εφτασα και στην προσφορα,απεραντη και εκεινη και γαλαζια..
σε αυτη την ονειροποληση,που παγιδευει τις αισθησεις μου..με τον διακαη ποθο
τους και εκεινες να μαρμαροθουν σε αυτην την ονειροποληση σαν μια εμπνευση
του πραξιτελη...
Και ο χρονος αφαιρει την αισθηση του ειδες..?τωρα που ομιλω με την σιωπησου
μα ειναι τοσο αδυναμος που η τοση αδυναμια του μου προκαλει τον οικτο,
αλλωτε και αλλωτε την μονακριβη ελευθερια..
Μα ααυτη η ελευθερια με κανει να ομιλω με τον δικο της λογο,και με αφηνει ελευθερα,
να ταξιδευω γυρω απο εσενα,με την πυξιδα της φαντασιας που επεικονιζει,
την αφροδισια ομορφια σου..!
Θα σωπασω μα μη αφησεις τον φοβο να σε πλανεψει και ξαπωστασεις στα στιβαρα μπρατσατο
ο πενθιμος πονος ομως μπορει να φαινεται τερατωδη αλλα μεσα του κρυβει,
την αγγελικη υποσταση του που θελει να σε προστατεψει..
Ξερεις και η σιωπη μου θελει να σε προστατεψει,μα η ονειροποληση μου θα ειναι παντα εκει,
διπλα σου να σου χαριζει την θερμη της αγαπης..που παντα θα σου κραταει
συντροφια στα παγωμενα ταξιδια των απογοητευσαιων σου...
Παντα εσυ σαν ταξιδι μου παντα εγω σαν θερμη σου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
aridaios
19-04-2011 @ 09:40 | Να που εφτασα και στην προσφορα,απεραντη και εκεινη και γαλαζια..
σε αυτη την ονειροποληση,που παγιδευει τις αισθησεις μου..με τον διακαη ποθο
τους και εκεινες να μαρμαροθουν σε αυτην την ονειροποληση σαν μια εμπνευση
του πραξιτελη...
Μεγαλη προοδο βρε lyssistrati μου απο το προηγουμενο ποιημα σου
aridaios
24-03-2011 @ 13:50 ασε το χρονο να σου χαρισει τη μορφη του
ενα χαρισμα απο την ζεστη αναπνοη του.
ασε το χρονο να σου χαρισει τη μορφη του
ενα χαρισμα απο την ζεστη αναπνοη του.
υπεροχο και δυνατο
lyssistrati © αρχισα να σε...ζηλευω για του στιχους-σκεψεις
φιλακια απο την φλωρινα μαααα
απο τοτε σε ζηλευα..φιλακια
::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
