| |
περνα η αυγη και χανεται
στα ματια σου η σπιθα καιει
θα σε θυμαμαι με τις χαραυγες
σε οτι εχω δυνατο μοναχα σε ξορκιζω
παρε με απο την νυκτα
απο τα ξενυκτια που χω βαρεθει
ελα και σωσε με απο την ληθη
τωρα που ξαναγινομαι παιδι
πρωτη αγαπη μου
μετα απο χρονια
πρωτη μου σπιθα μετα απο καιρο
σε ξορκιζω μην μ αφησεις
καθως βουλιαζω ξανα στο κενο
κρατα με την νυκτα
οταν τα αστερια γινονται σκοτεινα
θα σωθω απο τα ξενυκτια
θα βρεθω μακρυα
και αυτο που μου χες πει
δωσε μου φτερα για να πεταξω
μεχρι τον ηλιο να αγγιξω
στεφανι απο σπιθες στα μαλλια να σου χαρισω
και αυτο που παντα σωνει
της ψυχης μου το ονειρο
ειναι η βροχη μια μερα του απριλη
μια ανελπιστη ηλιακτιδα μες στη καταιγιδα
και αν ειμαι αμλετ θα στο πω
χιλιες φορες να ζω και ας το μετανιωνω
στο παραμυθι κρυβομαι και χανομαι στο λαβυρινθο παιδι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
