Μεγάλη σαν πρώτα η θέληση
που τιθασεύει της αλμύρας τα κύματα
μην είναι αυτά που λαξεύουν τον βράχο
τον βράχο της ημέρας
Δυο τρία βότσαλα στάθηκαν να προσέχουνε
μην έρθει η ώρα που φοβούνται τόσα χρόνια
κείνη η στιγμή που η πελώρια η μάγισσα
θα τα δικάσει να θαφτούν κάτω από χιόνια
Στέκουν φρουροί σε μια πόλη στο φώς αόρατη
και αναμένουν την ματιά που θα προδώσει
ότι για χρόνια τώρα πια αργοπαλεύουνε
να κρατηθεί μέσα στα όρια η συμπόνια
Μ΄αυτός ο βράχος ο αγέρωχος που κείτεται
σαν ματωμένος αετός μες τον χειμώνα
τους μαρτυράει πως κι αν τίποτα δεν γίνεται
πάντα χαμένη θα ναι η μοίρα τους στην μπόρα
Λίγο λιγάκι είναι αυτό που πάντα χάνουνε
δυο φρουροί όσο κι αν στέκουνε αιώνια
είναι ο χρόνος κι η ανάγκη τους που πνίγουνε
για να σκοτώσουν τον εχθρό σαν έρθει η ώρα…
