αξαφνα στον ισκιο ενος δεντρου
εκει που καθομουν το πρωι
ηρθε στο αυτι μου ψιθυρος η φωνη
τα πλουτη ολου του κοσμου
οτι αγαπας ανταλλαγμα για μια ψυχη
μα το ξερω μεφιστοφελη το καλεσμα σου
και την παγιδα που περιτεχνα μου στηνεις
ανασσα σου η ψευτια και λαφυρο σου η καρδια μου
δωσε μου μονο την ψυχη σου
δεν την βλεπεις δεν την νοιωθεις δεν την εχεις αναγκη για να ζεις
οσα σου ειπαν παραμυθα να μου το θυμηθεις
καπνος που απλωνεται μπροστα μου
με σκοτεινα φτερα
δωσε μου την ψυχη σου
και θα χεις οτι ζητας
ολοι θα εδιναν αυτο που τωρα σου ζηταω
για τα μισα που ξερω οτι ποθεις
μεφιστοφελη οι λεξεις σου παγιδες
και η ανησυχια σου προδιδει αδυναμια
γιατι να κανεις εμποριο για κατι που λες φθηνο
δεν σου την δινω δωρο ηταν σε μενα
δωρο ειναι ακριβο
και αν την δωσω θα προδωσω
καποιον που θεωρω αληθινο
βροντη εν μεσω ηλιου οι σκεψεις φευγουνε καπνος
δοκιμασια ητανε και περασε
οπτασια ισως κενη
μα θυματα θα βρεις μεφιστοφελη
καποιοι δεν δισταζουν για ψιχουλα να δωσουν μια ψυχη
και το βραδυ οταν σκεφτομαι στην ησυχια μου εκει
ακουω το γελιο σου και λυπαμαι
αυτους τους δυστυχους που χουν χαθει
