| |
Να είναι η βοή της λεωφόρου που με ταράζει;
Να ειναι πως ξέρω καλά , κατά που βρίσκεται η
θάλασσα;
Τα κύματα μια μέρα, θ ανέβουν, θα πνίξουν μια
μέρα τους δρόμους
Κι ολα τ ανώφελα ή θα χαθούν ή θα επιπλεύσουν
Ανόητα καθώς είναι, χωρίς βάρος.
Θα επιπλεύσουν όμοια φελλοί.
Όμοια βαλίτσες γεματες σκέψεις ανθρώπων μικρών,
δίχως το έρμα των ονείρων, δίχως οδύνη.
Κι ομως, πάλι το σκεφτομαι...
Μην αθελά μου περιφρονώ πράγματα που έχουν καποια αξία για τη ζωη;
Μα πάλι ρωτώ, γιατι θα πρέπει να υποταχτώ;
Γιατί θα πρέπει να εννοώ ως ''ετσι είναι'' το πως η τύχη μας ορίζεται
από τους πάσης φύσεως χλιαρούς κι ανύποπτους;
Απ όλους αυτους.
Στελέχη ατσαλάκωτα μιας μηχανής ανάλγητης και καλογυαλισμένης
που άλλο δεν κάνει απο το να ασελγεί
Στη Μνημη του Χρόνου μας.
Μα και στην Προφητεία του ταξιδιου μας
Ναναι λοιπόν η βοή της λεωφόρου;
Ή μήπως ακούω αυτή τη θάλασσα;
Αυτη!
Τη θάλασσα που έρχεται...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
