| |
θαμμένος όπως είμαι στ’ ορεσίβιο χιόνι
η ανάμνησή σου μου αφυπνίζει την ανάσα
δεν θλίβομαι γιατί γερνώ αλλά μονάχα
πονώ που μέσα μου η ψυχή δε μεγαλώνει
ποιος ρήγας άνεμος αναριγά το εντός μου;
κι όπως περνά από δίπλα μου η ανυπαρξία
και των ανθρώπων των δικών μου η απουσία
να σείονται νιώθω τα θεμέλια όλου του κόσμου
στο τίποτα και στο μηδέν μένω κλεισμένος
να μην ακούω, να μη βλέπω, να μη νιώθω
γιατί αν ίσως τις αισθήσεις μου νεκρώσω
δεν θα χω λόγο πια να είμαι λυπημένος
μα ανάμεσα στους κόμπους λύπης που αθροίζω
γυρεύοντας κάτι που ανάμνηση ν’ αξίζει
ακούω τη θάλασσα που αιώνια κυματίζει
κι ορκίζομαι, πως δε θα πάψω να ελπίζω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
