| |
Η αλυσίδα
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Βγήκε το πρωί. Όπως πάντα. Τα τελευταία 30 χρόνια ,που μένει σε αυτή την γειτονιά, βγαίνει πρωί για ψώνια. Είναι πρωινός τύπος, τις περισσότερες δουλειές του σπιτιού τις διεκπεραιώνει το πρωί. Με την δροσούλα. Τρέχει σαν μελισούλα από εδώ και από εκεί για να τα προλάβει όλα. Κρατεί ,στην πλάτη της ένα νοικοκυριό. Πήγε στο χασάπη και μετά πέρασε και από την λαϊκή. Φορτώθηκε με πολλές σακούλες και τράβηξε σιγά σιγά για το σπίτι. Εκεί, στην γωνία της Καλύμνου με Μαγνησίας, μπροστά την εκκλησία του Άγιου Παντελεήμονα την περιμένανε. Οι δύο.
Προφανώς την είχανε παρακολουθήσει και περίμεναν να είναι αρκετά φορτωμένη για να μην μπορέσει να αντιδράσει. Ο ένας στήθηκε στην γωνία για να κρατήσει τσίλιες και ο άλλος τη πλησίασε αθόρυβα από πίσω. Δεν έδωσε σημασία επειδή σκέπτονταν τι άλλα έχει να κάνει .Να προλάβει τα τελειώσει μέχρι να ξυπνήσει η μικρή η εγγονούλα της. Ένιωσε ένα χέρι να την πιάνει σφιχτά από το λαιμό. Ένα κεφαλοκλείδωμα την ακινητοποίησε .Με το άλλο το χέρι του ,ο κλέφτης της άρπαξε την αλυσίδα. Με μία απότομη κίνηση την ξεκόλλησε από το λαιμό της αφήνοντας της μία βαθειά πληγή στο λαιμό. Σε δύο δευτερόλεπτα είχανε γίνει καπνός. Αν δεν ένιωθε πόνο στο λαιμό της θα έλεγε ότι ονειρεύτηκε. Φώναξε βοήθεια αλλά κανένα κεφάλι δεν πρόβαλε από κάποιο παράθυρο. Καμία πόρτα δεν άνοιξε. Κανείς δεν έτρεξε για να την βοηθήσει. Συνήθως στις οχτώ 8 η ώρα το πρωί η γειτονία σφύζει από ζωντάνια. Ο κόσμος πάει στην δουλειά του αλλά εκείνη την στιγμή κανένας δεν αντέδρασε. Οι κλέφτες ήταν διαβασμένοι και την είχανε μελετήσει .Γυναίκα μόνη με πολλές σακούλες; Τα χέρια της πιασμένα με τα ψώνια πώς να αντιδράσει; Δύο άνδρες ενάντια σε μία γυναίκα. Δειλοί και γρήγοροι. Εξαφανίστηκαν έτσι όπως εμφανίστηκαν. Αθόρυβα. Σαν φαντάσματα .Σαν μαύρες σκιές .
Αναρωτιέται πόσο πολύ την είχανε παρακολουθήσει. Θα της ξανασυμβεί; Πως διαλέξανε την κατάλληλη στιγμή για να δράσουν. Ίσως και να μην ήταν τυχαία η επιλογή. Δεν κατάλαβε αν ήταν ξένοι ή έλληνες και άλλωστε τι σημασία έχει. Βλέπει το σημάδι στο λαιμό της και νοιώθει ακόμα τον φόβο. Φτάνοντας στο σπίτι έκλαψε. Δεν το έκανε στο δρόμο. Δεν κάνει να δει κανένας ότι ηττήθηκε από δύο αλήτες. Η αλυσίδα είχε μία ιδιαίτερη συναισθηματική αξία και θέση στην καρδιά της. Ήταν δώρο από τον σύζυγο της όταν συμπλήρωσαν 35 χρόνια γάμου. Ήταν χρυσή αλλά όχι μεγάλης χρηματικής αξίας. Περισσότερο την πονάει ότι την είχε συνηθίσει τόσα χρόνια στο λαιμό της. Ότι ένιωθε όμορφα όταν την φορούσε.
Κοίταξε τον εαυτό της στο καθρέφτη. Αναλογίστηκε τι έχει το πρόσωπο της που να δείχνει ότι είναι εύκολο θύμα; Τι έκανε και τράβηξε την προσοχή τους; Τι πρέπει να κάνει για να μην της επιτεθούν οι κλέφτες; Πώς να αντιδράσει στο μέλλον αν θα της ξανασυμβεί; Θυμήθηκε ότι πριν 8 χρόνια της είχανε κλέψει τη τσάντα μπροστά από το σπίτι της. Δύο τύποι πάνω σε ένα μηχανάκι. Την έριξαν κάτω και την έσυραν μερικά μέτρα επειδή δεν άφηνε την τσάντα της. Αντέδρασε πολύ και το πάλεψε. Ήταν πιο νέα και πιο δυνατή. Θυμάται ότι νοσηλεύτηκε 4 μέρες στο Ευαγγελισμό με κρανιοεγκεφαλική κάκωση και μερική αμνησία. Μετά από μία ημέρα την εντόπισαν οι δικοί της. Δεν ήξερε ούτε ποια είναι και ούτε που μένει. Είχανε τρελαθεί ,από τη αγωνία τους, τα παιδιά και ο σύζυγος της. Οι μελανιές ,που είχε πάνω στο σώμα της, και κυρίως το χέρι την ταλαιπώρησε για εβδομάδες. Πάλι τυχερή ήταν που δεν την σκοτώσανε.
Ξανακοίταξε τον εαυτό της στο καθρέφτη. Παρατήρησε τα σκουλαρίκια με τις πέρλες. Μικρές και όμορφες λευκές πέρλες. Δώρο της κόρης της όταν βγήκε στην σύνταξη. Για την μαμά που παραμένει όμορφη όσο και να περνάει ο χρόνος. Πάντα ήταν κοκέτα και προσεκτική με τα ρούχα και τα κοσμήματα της. Ξανακοίταξε τα σκουλαρίκια με μελαγχολία. Τα αποχωρίστηκε χωρίς δισταγμό. Η ζωή συνεχίζεται και αν σήμερα είχε μία απώλεια δεν έχει σημασία. Στέκεται στα πόδια της. Δεν θέλει να δώσει στόχο. Καλύτερα έτσι αστόλιστη αλλά ζωντανή!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
