| |
Νότες βουλιάζουν στην ημέρα,
κραυγές επίμονα ζητούν.
Να ανοίξει η αύρα στον αέρα,
να πέσει η νύχτα πρίν χαθούν.
Στον τοίχο επίμονα παφλάζουν,
απάτες, φόνοι, βιασμοί.
Στην άβυσσο γρήγορα αναγκάζουν,
να έρθουν αιώνιοι καημοί.
Προσπέρασες την πόρτα της εισόδου,
και χάθηκες σε άγονες πληγές.
Απάντηση έδωσες εξόδου,
σε μέρη άγνωστα του χθές.
Και βρήκες άνεση στην θλίψη,
και ηδονή στην μοναξιά.
Επίμονα έδιωξες την κρίση,
που σε κερνούσε η σιγουριά.
Τώρα κοιτάζεις τις ημέρες,
τα χρόνια δεν θα ξαναρθούν.
Απλά σαπίζεις στις φοβέρες,
που έμαθες σ' άλλους να αγνοούν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
