Ακούω τη θάλασσα να λέει τα δικά της
με παίρνουν τα κλάματα που ειμαι μακρυά της
κι οι σκέψεις σαν κύμματα ταξίδια κάνουν
ανθρώπων σχήματα παίρνουν οι μορφές
παράξενα ποδήλατα με όνειρα πετάλια
κι όλα να τα βήματα
μια αστείρευτη πνοή
κάνω πως γέλασσα
να μην με βρούνε τα άλα
εκείνα τα σαββάτόβραδα
που καίνε τα γιατί
γιατί με άφησες
γιατί σε πίστεψα
γιατί δνε άντεξες
κι όλα τα ύστερα
τ' αγρ΄μια του μυαλόύ
που δνε παίρνουν από λογια
τις νύχτες του καυμού
που ναι σπανε τα ρολ΄΄ογια
και μόνος σου κοιτάς τους χάρτες της καρδιάς σου
ποιοσ είναι πάλι εκεί να πεις πως αγαπάς
Ακούω τη θάλασσα να λέει τα δικά της
με παίρνουν τα κλάματα που ειμαι μακρυά της
κι οι σκέψεις σαν κύμματα ταξίδια κάνουν
ανθρώπων σχήματα παίρνουν οι μορφές