| |
άγριες μαινάδες μεθυσμένες
τρυγιά αλειμμένοι Σιληνοί
οι σκέψεις μου παραταγμένες
με προσωπεία, σε μια πομπή
που ανόρεχτα όπως βηματίζει
λέγοντας ρυθμικά… «χωρίς»
το δειλινό αποχρωματίζει
κι έρχεται η νύχτα πιο νωρίς
μ’ ένα σπασμένο δεκανίκι
ξωπίσω ακολουθώ κι εγώ
μόνο η ψυχή μου – λέω- μου ανήκει
κι ας μες σε σώμα δανεικό
μα απ’ τη στοά των αγαλμάτων
ως έξαφνα η πομπή περνά
ιδού το θαύμα των θαυμάτων
το όνειρο των ονείρων να!:
εσύ αναδύεσαι απ’ τη μνήμη
και με κερνάς παλιό κρασί
την πιο γλυκόπιοτη γαλήνη
που έχει ποτέ η ψυχή μου πιει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
