| |
Νότες που προσ-περνάμε...
μονάχα όταν σταθούν απέναντι...
φωνάξουν δυνατά...
μονάχα τότε...
χαρίζουμε την ζωή μας στην Ζωή...
είναι η χορωδία των τριών...
της ελπίδας...
τ' απέραντο στο όνειρο...
κι η ηδονή του πάθους...
Το πρωί με ξύπνησε πρωί ο Μορφέας...
χάρισε στην Ψυχή μου την αλλαγή...
όταν σφικταγκάλιαζε το γαλάζιο το κόκκινο...
τα πράσινα δέντρα ήταν όλα εκεί...
μαζί με το βλέμμα μου...
μαζί με τις ανάσες μας...
τις έχω κρύψει στο στήθος μου...
ήσουν κι εσύ στην αναρρίχηση της Αναστολής...
Κάποτε...
θα ζωγραφίζουμε τις υπάρξεις...
μονάχα με χρώματα...
κι οι σιωπές μας θα τραγουδούν...
δεν θα τρεμοπαίζουν τα χείλη σε λέξεις...
μονάχα θα ιχνηλατούν...
ακούραστα...
αδιάκοπα...
σαν την ζωή της Ανατολής...
Στέλιος Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
