| |
Και είπε τότε η λάμψη στο σκοτάδι
γιατί με τυραννάς με την σιωπή;
Και απάντησε εκείνο ένα βράδι,
πως έτρεμε να βγάλει μιάν ευχή.
Ευχή που κάθε μέρα την σκεφτόταν,
σαν κοίταζε την βρόμα της ζωής.
Προχώραγε ο νούς και καταριόταν,
πως μπλέχτηκαν τα με, με τα χωρίς.
Ήταν η πρόταση να βρούμε την αλήθεια,
για να μικρύνουμε απόσταση δεσμών.
Ήταν η άταχτη βουτιά μεσ' στήν συνήθεια,
που δεν επέτρεπε επούλωση πληγών.
Ήταν το ψέμα να κρυφτεί μεσ' στο αντίο,
για να παράγει τα ανομολόγητα εγώ.
Ήταν επίλογος που έδειχνε το κρύο,
κατάπινε τα πώς και τα ρωτώ.
Και φόρεσε η λάμψη τα πιστεύω,
περίμενε σκοτάδι να φανεί.
Δεν ήρθε όμως ξανά και εγώ μαντεύω,
πως τρόμαξε σαν είδε την ευχή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
