Στέγνωσα τους ωκεανούς…
σακάτεψα τα χείλη…
νέκρωσαν τα δάχτυλα…
το φιλμ της μνήμης κέρωσε…
κούρσεψα πολλάκις την ανατολή…
φώλιασα άπειρες στιγμές…
το δάκρυ στην πανσέληνο…
Κι όλοι εσείς…
κάποτε…
θα διαδηλώσετε…
ξε-σηκώνοντας το λάβαρο της άρνησης…
ανα-τρέποντας την διείσδυση της όρασης…
στα γραπτά μου…
σφάζοντας την ποίηση εντός μου…
κάποτε…
θα γεράσει η λάμψη της Ψυχής μου…
στις σκέψεις σας…
κι ας είναι ακόμη αγέννητο παιδί…
κι ας σκέπασε με μετάξι τα όνειρα…
κι ας επούλωσε τις χαράδρες των πληγών σας…
Κάποτε…
θα από-συρθώ…
μυστικά…
σαν νυχτοπούλι…
σαν ένας άγνωστος ταξιδιώτης…
χωρίς διαβατήριο…
χωρίς μορφή…
αθόρυβα…
σαν άτι…
στην καταχνιά σας…
***
Στέλιος Κ.
κάποτε…
θα γεράσει η λάμψη της Ψυχής μου…
στις σκέψεις σας…
κι ας είναι ακόμη αγέννητο παιδί…............ποίηση!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::yes.:: ::theos.:: ::angel.::
κάποτε…
θα γεράσει η λάμψη της Ψυχής μου…
στις σκέψεις σας…
κι ας είναι ακόμη αγέννητο παιδί…
κι ας σκέπασε με μετάξι τα όνειρα…
κι ας επούλωσε τις χαράδρες των πληγών σας…
Πολύ καλό ::yes.:: ::up.:: ::yes.::
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο