Θ' ανέβω απόψε στο καράβι του Νοτιά
Να αρμενίσω στον Παράδεισο του κόσμου
Με δυο γαρύφαλλα στα χείλη πορφυρά
Θα βρω το γέλιο που ποθεί ο εαυτός μου...
Θα κάψω θάλασσες στην άσβεστη φωτιά
Θα ρίξω σπίθες για ν' ανάψουνε τ' αστέρια
Θα πλημμυρίσω με αγάπη το ντουνιά
Και θα αλείψω με μολόχα τα δυο χέρια...
Θά 'χω δελφίνια.. πελαργούς.. για συντροφιά
Και μία τράτα να φωτίζει την πορεία
Θ' αφήσω πίσω μου για πάντα την στεριά
Για ένα όνειρο θα κάνω ανταρσία...
Και ας μην βγάλει το ταξίδι πουθενά
Και ας μην βρω ποτέ πια χώμα να πατήσω
Πιότερο τούτη η στασιμότητα πονά
Παρά η δίψα για το άγνωστο να ζήσω...
Μήτε βαλίτσα θα κρατώ.. μηδέ νερό
Ο δρόμος δίνει στην ψυχή μας τα εφόδια
Με σθένος πάντα θ' αντικρύζω τον καιρό
Και θ' αψηφώ όλα τα δύσκολα εμπόδια...
Να βρει ο χρόνος επιτέλους πληρωμή
Και λόγο ύπαρξης το εφήμερο κορμί μου
Μα πρώτα απ' όλα.. με την κίνηση αυτή
Θέλω να σώσω.. μια για πάντα.. την ψυχή μου...
