| |
Κι αν σ' αυτή την κοιλάδα τα δέντρα
φυτρώνουν ανάποδα
δείχνοντας τις ρίζες τους στον κόσμο
τι φταίμε;
Για δες τη σιωπή πώς έρχεται
Με τη βοή τυφώνα κι ένα χαμόγελο γεμάτο
από το κλάμα που βούρκωσε χθες
μια Αντιγόνη.
Ξεχνάω αυτές τις μέρες, όλο και πιο συχνά
τα ρούχα μου, φαρδαίνουν γρήγορα
τ' αυτιά μου πήζουν.
Δεν έχω πια νησί.
Μήτε κρατώ ραβδί μαγικό, αστέρια δε χαρίζω.
Εσύ, θυμάσαι.
Μετράς το μέλλον αντίστροφα.
Κι όμως: Ο κόσμος αλλάζει στο δάκρυ μιας Αντιγόνης.
Μιας Αντιγόνης
Αντιγόνης
Αχ!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
