| |
ας ξεφυλλίσω ετούτο το μικρό ημερολόγιο
που ήρθε ξανά στα χέρια μου τυχαία
κι είναι απ’ τους χρόνους τους νεανικούς.
σίγουρα είναι δικό μου
ο γραφικός χαρακτήρας προσομοιάζει αρκετά
αν και με γράμματα πιο ευθυτενή, πιο νέα
και με αριθμούς απείρως πιο στρογγυλεμένους
από την τωρινή γραφή
όπως το μέλλον φάνταζε τότε στα μάτια μου
πιο λείο, πιο ομαλό, πιο αναμενόμενο ίσως…
ώρες, ημερομηνίες, συναντήσεις, απονομές…
την αυταρέσκειά και τον εγωισμό μου τελικά
τα είχα καλά ταΐσει με δάφνες
που είχα κόψει απ’ τους λόφους με τα ερείπια
τόσο καλά που μου προμάντευαν με ασφάλεια το μέλλον
μέσα από άναρθρες κραυγές.
μόνο που εγώ δεν άκουγα, δεν ήθελα να ακούσω
μήτε και για της δόξης το εφήμερον
μήτε και για των κεκτημένων την ματαιότητα …
ας πάω πιο πίσω τώρα ,
σε τούτες τις σελίδες με τα μισοσβησμένα γράμματα.
πόσο πιο στέρεα τα τοποθετούσε –σκέφτομαι- τότε
η αφέλεια η νεανική απάνω στις γραμμές
πόσο πιο στοιχισμένα πιο ευθύγραμμα:
σπανίως ξέπεφτε κανένα ρω - από κατήφεια-
λίγο πιο κάτω απ' την γραμμή
ή σηκωνόταν κι αεροβατούσε από έπαρση ,
κάποιο έψιλον…
προσέχω πιο καλά
παρά την εμμονή μου να βάζω πάντα επιμελώς
τους τόνους και τα πνεύματα
(δασείες και ψιλές κι οξείες και περισπωμένες)
υπάρχουν διάσπαρτες στα κείμενά μου λέξεις άτονες
που ίσως κάτι ήθελαν να μου πουν με την δισήμαντη ερμηνεία τους
διαβάζω φωναχτά :
ημέρα ή μήπως ήμερα;
ζήτω ή ζητώ;
μισός ή μίσος
βατά ή βάτα;
εξαίρω ή εξαιρώ;
δεν ξέρω πώς, εκ των υστέρων, να το εξηγήσω.
ίσως , εν τέλει, να ήταν από τότε φανερό
πως θα βρισκόμουν αιώνες μετά
ακόμη να παλεύω με τις λέξεις,
τις μόνες που μπορούν ωστόσο να κουβαλήσουν πια
πιστά κι αγόγγυστα το άχθος της ψυχής μου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
