| |
Ούτε σκιά δεν έχει μείνει τώρα πια
Στο άδειο σπίτι με τις δάκρινες κουρτίνες
Απ' τα παράθυρα εισβάλλει η μοναξιά
Λίγα λεπτά να διαστέλλονται σε μήνες...
Ούτε μια φλόγα στο κερί σου δεν ριγά
Στέκει ασάλευτος στο χώρο ο αέρας
Δεν ξεχωρίζει το νωρίς απ' το αργά
Σπουν οι χαρές μας μες στον κρότο μίας σφαίρας...
Ούτε μια στάλα απ' το δικό σου το κρασί
Τα δυο μηνίγγια μου τρυπάει ένας πόνος
Να σπαρταράει ένας έρωτας.. κι εσύ
Να παραδέχεσαι πως είσαι ο δολοφόνος...
Ούτε μιαν έκφραση δεν κράτησα χαράς
Κόκκινα μάτια και δυο πανιασμένα χείλη
Πού νά 'σαι τώρα άραγε.. ποιά ρούχα να φοράς;
Σε ποιά πελάγη η μορφή σου θ' ανατείλει;...
Εδώ.. σκοτάδι μοναχά.. και σπαραγμός
Και το φτερούγισμα μιας άγριας νυχτερίδας
Περνά η ώρα.. κι αγριεύει ο καιρός
Είναι στα πρόθυρα η καρδιά μιας καταιγίδας...
Ούτε ένα ίχνος από τόσες αγκαλιές
Γδέρνω το δέρμα μου.. τα κύτταρα σκοτώνω
Μα έχεις μύριες μες στο σώμα μου φωλιές
Σε κάθε πόρο μου να κρύβεις κι έναν πόνο...
Σαν το σαράκι που το ξύλο διαπερνά
Αργά και ύπουλα σαν δαίμονας το λιώνει
Η στέρφα αγάπη σου απόψε με γερνά
Και τις χορδές του αναπόφευκτου τεντώνει...
3-8-2007
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
