| |
Δεν θελω πια να σου γραφω...Τα γραμματα μου κατα ενα μαγικο τροπο επιστρεφουν παντα σε μενα..Διαβαζω τα ιδια μου τα λογια και νομιζω οτι μου απαντας...
Μα δεν εισαι εσυ,ειμ'εγω...Κ εχω απο καιρο μπερδεψει τις υπαρξεις μας...Στο μυαλο μου ειμαστε ενας...Ενας ανθρωπος,σε ενα σωμα...Νιωθεις οτι νιωθω και το αντιστροφο...Μα ποσο ακομα μπορω να κανω το ιδιο λαθος;
Κοιταζω το ειδωλο μου στον καθρεφτη και μου μοιαζεις...Εισαι εσυ που με κοιταζεις...Μεσα στα ματια,βαθια...Μου γνεφεις,μου χαμογελας και εγω σε κοιταζω σαστισμενος,προσπαθωντας να κρατησω την εικονα σου οσο περισσοτερο μπορω...Και αν κανω λαθος και ανοιγοκλεισω τα ματια χανεσαι...
Νομιζω οτι τρελαινομαι...
Σ'ακουω να μου μιλας..Μα δεν εισαι πουθενα..Μου λες οτι μ'αγαπας,οτι εισαι εδω...Μα μου λες ψεμματα...Δεν εισαι κοντα μου...
Δεν θελω πια να σου γραφω...Δεν εχει νοημα...Οι φωνες μεσα στο κεφαλι μου,δυναμωνουν τις νυχτες...Μου λενε οτι εφυγες,να σε ξεχασω πρεπει...Διαλεγω να τις αγνοω...
Πολλες φορες συμπεριφερομαι για δυο...Σε φανταζομαι ακομη ξαπλωμενο πλαι μου,και οταν ανοιγω τα ματια ειμαι μονη μου σε ενα αχανες δωματιο..Σαν να μεγαλωνει καθε μερα μου μοιαζει...
Κ εγω νιωθω ολο και πιο μικρη...
Κανω προσπαθειες να μη σε σκεφτω...Να σε κρυψω σε εκεινο το συρταρι μαζι με τα γραμματα μου...
Να υπαρχεις μονο στις λεξεις μου...Κ οποτε εγω το επιλεγω να σε εμφανιζω...
Ειρωνευομαι την καταντια μου...Τρελη μεσα σε ενα σπιτι...Να σκουπιζω με το δαχτυλο τη σκονη απο το παραθυρο,τοσο ωστε να χωραει το ματι μου...Να μπορω να βλεπω εξω χωρις να με βλεπει κανεις...
Μονο γραφω...Αυτο κανω τωρα πια...Σου γραφω...Καθε ωρα κ ενα γραμμα...
Νομιζω οτι παρανοω...
Γυριζω σαν σκια του εαυτου μου μεσα στο σπιτι και απλα περιμενω...Μη με ρωτησεις τι...Κατι περιμενω...
Η'να τρελαθω τελειως ή να γιατρευτω...
Μα νιωθω πιο ασφαλης μεσα στην τρελα μου...Τουλαχιστον ετσι θα με λυπουνται,δεν θα χλευαζουν που ακομα σε περιμενω...
Μα δεν ξερω τι θελω...Να φυγεις ή να υπαρχεις εδω εστω και σαν θολη εικονα...
Αληθεια δεν ξερω...
Ισως η τρελα μου να με ανακουφιζει,γιατι την χειριζομαι οπως εγω κρινω...
Οκλαδον πανω στο κρεββατι μας να φυσαω τον καπνο και να σε βλεπω να περπατας προς το μερος μου..Κ εκει τρομαζω...Μα παλι δεν εισαι εσυ...
Μα κατι τις νυχτες σαν να με κραταει αγκαλια οπως με κρατουσες εσυ...Μονο τοτε ηρεμει το σωμα μου...Οταν κλεινω τα ματια και αυτο μ'αγκαλιαζει...Με τρυφεροτητα...Και οι λυγμοι μου παυουν ως δια μαγειας...
Μα εσυ λειπεις...Η' μηπως εισαι εδω;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
