| |
νομιζω τωρα οτι εχεις καταλαβει
των ανομων σκεψεων το τιμημα
των παρανομων λεξεων τα παθη
και μια ζωη που μενει διχως νοημα
και διχως σημασια
και αν δεν σου καιγεται καρφι
για αυτους που μεγαλωνουν
αυτους που χανονται στο χθες
αυτους που σε πληγωνουν
στο βαθος μενει μια φωνη
μια μονο ιστορια
πληγωσε πριν πληγωθεις
τιποτα δεν εχει ουσια
μα καθε βραδυ σαλευουν τα φτερα
και οι αλυσιδες που σε χουν δεμενο
καθε βραδυ η ψυχη λυσσομανα
και το παραμυθι μενει ακομα ματωμενο
τοσα τα παθη ,χωρις φως το πρωινο μες στην ομιχλη
γκριζα τα ονειρα σε τοπιο σκοτεινο
και η αγαπη μια μαυρη τρυπα
και ετσι το ταξιδι περπαταει
γινεται καταδικη και στα βραχια σε πεταει
αλλοι ανθρωποι και κρυοι δικαστες
πισω απο μασκες σκοτεινες
δειχνουν με δακτυλο βουβα τον γολγοθα
δειχνουν λυπημενοι μα για τα παθη μας γελαν
νομιζω τωρα ξερεις της σιωπης τις λεξεις
να εκτιμας οτι απλο οσο μπορεις να το αντεξεις
τις λερναιες υδρες και τους δρακους
τις πανοπλιες που σκουριασανε σε βραχους
και τη φωνη που ακουγεται το βραδυ
ολα ξαναρχιζουν απο την αρχη
δεν μενει ποτε κανεις στον αδη
νομιζω τωρα καταλαβαινεις
πως μαριοννετες και κλωστες
αθελα καποιο γιναν
μενουν οι λεξεις σκοτεινες
και σκοτεινο αινιγμα μιας σφιγγας
ο ανθρωπος θηριο ανημερο
σκοτωνει για να γελαει
το παραμυθι περασε
και καπου σε μια γωνια μεθαει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
