| |
βομβαρδισμενα μυαλα αυτοκαταδικασμενοι ξεροτοποι
θεαματα φρικτα θλιβερα αποκοσμα
φτενα και αδρα στο αλιωτο ξιγκι νεκροκερια
στην απογυμνωση μετεωρα του νου σου σαλεματα
αγνωρη μεσα τους μι' απειροστη φλογα
βολοκοπιεται καθε μερα στους τοιχους τους
μα ναι η περιπλανηση δεν προκειται να παυσει. ξεχειλη σταγονα
απο αναρθρες δονησεις μιας αναπαντεχης παντα ασβεστης εμμονης
απο τα μυχια αναπαντητα θαυμαστικα βλεμματων της αμετακλητων
αγνωριστα και τα χαμογελα τους χιονια που δεν αναπαυτηκαν στιγμη εχθρικα
μπορει στην απογνωση και να τα δει κανεις. αξεπεραστα
κοφτερα δακρυσματα που σαν να του γυρευουν ανθρωπια σεβασμο
κατανοηση ή μηπως συγχωρεση
απο την αγαπη που χαθηκε μεσα στο αδικο ως το τελος για να βρεθει
στην εγκαταλειψη που σωμα τη φτανει ζωσμενο την ασφυξια
την χαμενη αθωοτητα την επικληση την απαγορευση την στειροτητα
την διαψευση. σαρκα με το να δινει στο μακρινο ταξιδι του
το βημα του αστρο φωτεινο αν θα τον βγαλει δεν λογαριαζει
μεσα απο την εξαθλιωση και τον θανατο που πολεμος φερει
ενα κι αλλο ενα πως του σβηνει
το βημα του για το τελος του εγινε
η μονη του αρχη
αγαπη μεσα του στα ματια του
σα γυρη κολλημενη στη σαρκα του
που δεν την ξεπλενει τιποτα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
