| |
"Καρπούζι!" φώναξε και η φωνή της έσπασε τον χώρο και τον χρόνο. Στην αρχή έβλεπα μόνο δυό χείλη να κινούνται στο βάθος. Προσπάθησα να μείνω πιστός στις σκέψεις και την ταλαίπωρη σοφία μου. Άδικα. Σαν να με είχαν μαγέψει, σαν να το ευχόμουν και να το περίμενα από πάντα, σαν να είχε έρθει η ώρα, τα απαρνήθηκα όλα αυτά στη στιγμή. Ανήμπορος, μα και χωρίς επιθυμία να αντιδράσω, ενώθηκα τελειωτικά με τον εαυτό μου. Η φωνή της έγινε ένα με τους χειμώνες και τα καλοκαίρια, με τις αγάπες και τους θανάτους, με τις αιώνιες ερωτήσεις και απαντήσεις. Μπροστά η φωνή της και πίσω να ακολουθούν η φύση, οι άνθρωποι, οι θεοί. Με τράβηξε κοντά της, δίχως κόπο, δίχως ένταση. Υπήρχε μόνο η φωνή της, κυριαρχούσε άνετα και ήσυχα στο σύμπαν, σαν ένας ανίκητος στρατός. "Θέλεις καρπούζι;"
Να ξανακοιμηθώ; Όχι, δεν νομίζω πως θέλω να ξανακοιμηθώ πιά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
