Άραγε μόνο το χθές υπάρχει;;;Κι όμως είμαι στο σήμερα .......σε περιμένω!!
Σ' ένα παράθυρο του χθές
Είχες απομείνει σ᾽ ἐνα παράθυρο του χθές
μ᾽ ἐνα μειδίασμα παράξενο στα χείλη
σε αλλοτινές σε περασμένες εποχές
μιας Κυριακής ενός Οκτώβρη δείλι.
Τι κι αν παρέλασαν "χρόνια "πολλά
ακόμη το χθές φοράς για πανωφόρι
καυτό το δάκρυ απο τα μάτια μου κυλά
νοιώθω "γυμνή"σε σαρακοφαγομένο μισοφόρι.
Η σκέψη γίνεται απελάτης της νυχτιάς
ανεμορούφυλας οι αναμνήσεις και τυφώνας
αποκρισάτορας το παρών είναι της ψευτιάς
η πούλια ντύθηκε στα κόκκινα , χρώμα ανεμώνας.
Δηλητηριώδεις αμμοδύτης πιά.... η χαρά
ο πόθος βουρλίζεται μα κάπου εδώ ζαβώνει
"τρεμάμενο σπουργίτι"η ηδονή....χωρίς φτερά
χτυπά το τζάμι απο το περβάζι..."λέει κρυώνει".
Το χέρι απλώνεις για να δώσεις ζεστασιά
μα του σπουργίτη η υπερηφάνεια περιορίζει
ολόρθο στέκεται........ ίσια κορμοστασιά
μόνο ένα βλέμμα και την πλάτη σου γυρίζει.
Κι όμως υπάρχω.... εγώ στο σήμερα αν θές
άκου τους χτὐπους της καρδιάς τίποτα παραπάνω
ἀπλωσε το χέρι σου......ένα σ᾽ αγαπώ πές
έλα κοντά μου ....είμαι μακριά και δεν σε φτάνω.
Το χέρι απλώνεις για να δώσεις ζεστασιά
μα του σπουργίτη η υπερηφάνεια περιορίζει
ολόρθο στέκεται........ ίσια κορμοστασιά
μόνο ένα βλέμμα και την πλάτη σου γυρίζει.
Κι όμως υπάρχω.... εγώ στο σήμερα αν θές
άκου τους χτὐπους της καρδιάς τίποτα παραπάνω
ἀπλωσε το χέρι σου......ένα σ᾽ αγαπώ πές
έλα κοντά μου ....είμαι μακριά και δεν σε φτάνω.
Το χέρι απλώνεις για να δώσεις ζεστασιά
μα του σπουργίτη η υπερηφάνεια περιορίζει
ολόρθο στέκεται........ ίσια κορμοστασιά
μόνο ένα βλέμμα και την πλάτη σου γυρίζει.
