| |
Να ταριχεύεις το άχραντο βαλτόνερο του Απρίλη
να λες μιγάδες κόρη μου, της γης τους αφανείς,
να ‘ναι μπαρούτι ο έρωτας, το σ’ αγαπώ φυτίλι
και να σε ανατινάζουνε σπασμοί της ηδονής…
Τα δόρατά σου σπάσανε σε ασπίδες της αβύσσου,
σου ρίχνει ο μονομάχος σου, ματιές της αστραπής…
λες, πως θα βάλεις δόλωμα μια νύχτα το κορμί σου.
Έτσι μονάχα θα σωθείς, αν είναι επιρρεπής
Και να το θαύμα της Αυγής! Σε παίρνει στο κελί του
τέτοια στιγμή δεν ένοιωσες στον έρωτα καμιά
το «σ’αγαπώ του» βάλσαμο…μελένιο το φιλί του
και λες: «χρονιές πως έζησα με τόση ερημιά;»
Να ταριχεύεις έμαθες τα χνώτα που σε καίγαν
έριχνες στον Αχέροντα, τις νύχτες τις παλιές
τα μάτια σου, των ουρανών, αναλαμπές αρμέγαν
κι έπινες την ανάσα του, σ’ ερωτικές φωλιές!!!
14.06.2011
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
