| |
την γεύση του γλυκού και του πικρού μαζί
της πλήρωσης και της απόλυτης κενότητας
της θέλησης για ζωή και της παράδοσης αμαχητί στο θάνατο,
μου αφήνει η ανάγνωση των ποιημάτων μου.
κι όσο περνούν τα χρόνια και συσσωρεύονται τα ποιήματα
μπορώ να αναγιγνώσκω την εξέλιξη
όχι φυσικά της ποιητική μου δεινότητας
λόγος τέτοιος δεν τίθεται,
-ποτέ εξάλλου δεν θεώρησα εαυτόν ποιητή-
μα της αύξησης και της μεγέθυνσης
της αντιφατικότητάς μου.
πώς γίνεται και τ’ αδελφά ακόμη ποιήματα μου
τα δίδυμα σχεδόν ως προς την ώρα της γενέσεώς
ναι παλεύουν μεταξύ τους σαν εχθροί;
πώς την ώρα που το πρώτο μιλά για απώλειες και θανάτους
το επόμενο ναι είναι γεμάτο από ευεργετικό θαλασσινό νερό
άστρα κι ουράνια τόξα;
πώς το ένα βρίθει από αιχμηρές μνήμες του παρελθόντος
και το άλλο αφήνει ίχνη ελπίδας μέλλοντος;
πώς να το εξηγήσω αυτό; που να το αποδώσω
αν όχι στις ραγδαίες μεταβολές της διαθέσεώς μου;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
