| |
Δεν φοβάμαι τις σιωπές, την απουσία φοβάμαι. Την ανάμνηση εκείνων των ματιών που δεν ξεκολλάνε απ’τη σκέψη σου, ακόμα κι αν ό,τι ζεις το ζεις μέσα από μια φωτογραφία.
Τα χρώματα των ερωτευμένων δεν είναι ποτέ ίδια με αυτά των υπόλοιπων ανθρώπων. Κάποιες φορές βλέπουν πολύχρωμο το γκρίζο κι άλλες φορές το βλέπουν μαύρο. Όπως και ‘να χει το γκρίζο είναι πάντα έξω απ’την παλέτα κι έξω απ’την κορνίζα. Μέση λύση δεν υπάρχει. Πάντα κάπου μεταξύ κορυφής και πάτου, αιωρούνται επικίνδυνα γλιστρώντας απ’το πάτωμα στο ταβάνι κι απ’το ταβάνι στο πάτωμα. Κάποτε ντρέπονται οι ερωτευμένοι. Κι είναι ο έρωτας τους κρυφός, υπόγειος, μια παράσταση πίσω από πόρτες στις οποίες δεν έχει πρόσβαση ο έξω κόσμος. Αποκλειστικός και επίμονος έρωτας, μια φωτιά που μεγαλώνει μέσα στο κλουβί της. Κάποτε πάλι φωνάζουν οι ερωτεύμενοι. Όλοι οι δρόμοι φοράνε το άρωμα του φιλιού τους κι όλα τα όνειρα του κόσμου είναι μονάχα αντίγραφα αγάπης. Αλαζόνας ο έρωτας καμιά φορά. Ουρλιάζει ανωτερότητα και χορεύει προκλητικά πάνω από κάρβουνα κι αλήθειες της ζωής που καίνε . Δεν σέβεται όσους δεν τον σέβονται. Τρυπάει με το βλέμμα του όσους ανθρώπους του κόβουν το δρόμο. Δεν σηκώνει αντιστάσεις, ρίχνει μπροστά στο στήθος του κι ορμάει. Γιατί όντως ο έρωτας θέλει ξέφρενη ταχύτητα. Ζει αναπνέοντας περιπέτεια, ίσως από καιρό εις καιρό και πόνο. Την απουσία δεν την φοβάμαι.
Κάποτε φοβούνται οι ερωτευμένοι. Κρεμάνε τα ημερολόγια στους τοίχους και μετράνε μέρες. Ρυθμίζουν τα ρολόγια τους και μετράνε την ουσία της ζωής στην ζυγαριά του χρόνου. Χάνουν τον έλεγχο, αντίστροφη μέτρηση, στιγμές που φεύγουν προς τα πίσω σαν να τους κατάπιε η ρουφήχτρα της απόστασης. Καμιά φορά φοβούνται τόσο πολύ οι ερωτευμένοι που πεθαίνουν πριν πεθάνουν. Ανοίγουν την καρδιά τους στη μέση, εσωτερική αιμορραγία, ψυχολογική, αξεπέραστη. Φοβούνται τόσο πολύ που τα πόδια τους τρέχουν πιο γρήγορα απ’το χρόνο. Προξενούν πόνο για να προλάβουν τον πόνο. Παράξενα φαινόμενα, ανεξήγητα. Τον έρωτα τι προσπαθείς να τον εξηγήσεις. Καμιά φορά οι ερωτευμένοι είναι οι πιο γενναίες υπάρξεις στον κόσμο. Φοράνε τα φτερά τους και σκάνε ένα χαμόγελο από ψηλά, σαν απτόητοι αετοί. Σφίγγουν τα χέρια και τρέχουν στους δρόμους της πόλης σαν να τρέχουν ανάμεσα σε αγριολούλουδα. Χωρίς να νοιάζονται για τα τρένα που περνάνε, για τους κατσούφηδες ανθρώπους με τις ομπρέλες που σπρώχνουν σε εισόδους κτιρίων, ουρές, καφετερίες. Κοιτάνε τον ουρανό ανάσκελα, κι όταν δεν έχει αστέρια καρφώνουν στο μαύρο του σύννεφο ασημένιες καρφίτσες. Όλος ο κόσμος πινελιά-πινελιά μεταμορφώνεται. Ποια τέχνη μπορεί να εκφράσει τις αντιθέσεις των ερωτευμένων. Και ποια στιγμή μπορεί να σταθεί δίπλα στη στιγμή εκείνου του πρώτου φιλιού που σε εκτοξεύει ή εκείνου του ζεστού φιλιού της επανασύνδεσης, όταν δύο άνθρωποι νικούν τις αποστάσεις.
Τις αποστάσεις τις νικά κανείς. Το πιστεύω. Όπως πιστεύω και στον έρωτα-οι κυνικοί άνθρωποι καταβάθος είναι αθεράπευτα ρομαντικοί, αυτό να το θυμάστε. Τις αποστάσεις τις νικά κανείς, επιμένω. Με το χρόνο τα πραγμάτα κάπως δυσκολεύουν. Τα ρολόγια δεν σταματάνε για κανένα, και οι κλεψύδρες αδειάζουν και γυρνάνε μέχρι ο κύκλος τους να λήξει. Όχι πως ο έρωτας πεθαίνει πάντα. Ζει, και κάποτε γεννιέται κιόλας από κει που νομίζεις πως πεθαίνει. Δεν έχω πολλά να πω σήμερα όπως θα έχετε προσέξει. Είναι που μέσα στα πρωτότυπα κάποτε ξεχνιούνται τα βασικά, τα ‘χιλιοειπωμένα’. Αφεθείτε στην τρέλα σας, αυτό μονάχα. Ο κόσμος ξέρει πολύ λιγότερα από όσα νομίζει πως ξέρει, κι ο χρόνος δεν ευνοεί ποτέ τους δειλούς. Μας αξίζει για ένα καλοκαίρι, ή και για μια ολόκληρη ζωή, να πάμε εκεί που μας θέλει η καρδιά μας.
Φύγαμε με χίλια;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
