| |
Αναλώνεσαι δοσμένος αχειραγώγητα σε θηλυκές υπάρξεις που κυοφορούν καταιγίδες. Μέγαιρες, λάμιες, μεταμορφωμένες σε νεράιδες σου ρουφούν το μεδούλι, τις ορθρινές ώρες. Οίνος ρέει ακατάπαυστα στο σαρκικό σου κατάντημα, στα μελίγγια που βροντούν ολομερής, τα ταμπούρλα της φυγής.
Πιάσαμε λιμάνι μέρες πολλές, συλλογιέσαι. Απέξω από τις ακτές σέρνεται ακόμα ο τυφώνας, μαινόμενος. Ούτε κουβέντα για μελτέμι τούτη την άνοιξη. Είναι κι αυτό το βρώμικο λιμάνι που σου τρώει την ψυχή. Παντού κουρσάροι ,αετονύχιδες, στραβοί, χαίρονται σα βλέπουν τα μποφόρια που σε κρατούν δεμένο στη στεριά.
Τις υγρές νύχτες, βουτάς γυμνός στα όνειρα. Ποθείς νέα ταξίδια. Να τρέξεις μακριά σαν τον αγέρα, να βρεις το λιμάνι το ήρεμο, το κύμα το αλαργινό. Αφού αράξεις εκεί να παροπλιστείς κι ευχαριστώντας το θεό που σου έδειξε το δρόμο, να χαιρετάς τα πλοία που περνούν κοντά σου.
Βαρέθηκες τις πόρνες της ζωής. Να ακούς καραβοτσακισμένες ιστορίες, ναυάγια, απωθημένα, μοιρολόγια. Η αρμύρα των λόγων σου έχει ξετρίψει την ψυχή, σου έχει πληγιάσει τη σάρκα. Τούτη εδώ η ανυπόφορη ζωή μοιάζει ταξίδι του Οδυσσέα. Μα μην λυπάσαι. Αρκεί που έχεις φορτωμένα τα βλέφαρα με εκείνο εκεί το όνειρο. Αρκεί να ταξιδεύεις με εκείνο εκεί το όνειρο για καπετάνιο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
