| |
Η Ασίνη έστεκε σα νεκρή μέσα στην νύχτα της. Το παλάτι, της έρημο πια από τους λίγους τουρίστες που έδιναν πλέον λόγο στην ύπαρξη του, είχε καταλειφθεί από την απόλυτη σιωπή. ΟΙ κεραυνοί και οι αστραπές της καταιγίδας είχαν κοπιάσει μαζί με τους ανέμους, και το φεγγάρι, ντροπαλό που έσπαγε την ιερότητα της στιγμής, φάνηκε μέσα απ’τα σύννεφα.
Άλλα το φως του δεν έσπασε την σιωπή. Και κάθε τρελός είχε τώρα την ευκαιρία να την απολαύσει, να χαθεί μέσα της, να φύγει καθώς το λιγοστό φως της σελήνης τον έλουζε. Κάθε επικίνδυνος για Εκείνους, τώρα ρέμβαζε, ρέμβαζε με όλη του την ψύχη, τους χλεύαζε και τραγουδούσε ένα ξεχασμένο, μα το ίδιο ακίνδυνο τραγουδάκι με άλλοτε.
Μα ο μόνος τρελός, ο τελευταίος επικίνδυνος, σεβάστηκε την γαλήνη που τόσο απλόχερα του πρόσφεραν και ούτε τραγουδούσε, ούτε σφύριζε κάποιον ρυθμό. Χλεύασε αρκετά νωρίτερα τη νύχτα τούτη. Την χλεύασε, την γελοιοποίησε και την εξαθλίωσε με όλο του το είναι. Ελεύθερος έστεκε σα νεκρός, με την ψυχή του να περιπλανιέται ανάμεσα στα ερείπια που του πρόσφεραν καταφύγιο όταν το είχε ανάγκη. Η Ασίνη τον είχε αγκαλιάσει στοργικά με το σκοτάδι της, και την ευχαριστούσε για την θεάρεστη πράξη της.
Η πόλη που το όνομα της το είχε λατρέψει. Το αγαπούσε τόσο πολύ και ήταν πρόθυμος να το δώσει στην κόρη του, αν ποτέ την αποκτούσε. Σαν εκείνη που της είχε αφιερωθεί αλλά η κρύα της κάρδια δεν τον άντεξε. Δεν της ήταν ποτέ αρεστός, ή τουλάχιστον συμπαθητικός. Με μια δεύτερη σκέψη κατάλαβε ότι λίγο πολύ τον σιχαινόταν. Δεν τον πείραζε όμως. Ακόμα την αγαπούσε.
Αλλά έρχονταν κάτι νύχτες που του έλειπε. Του έλειπε το χαμόγελο της, ναι το αμήχανο και ψεύτικο χαμόγελο που είχε όταν τον κοιτούσε, που συχνά συνοδευόταν από έναν νευρικό αναστεναγμό και τα λίγα λόγια τα όποια του ψέλλιζε. Δεν άξιζε ούτε την ελάχιστη δύναμη στην φωνή της, μα του έλειπε.
Δεν είχαν περάσει μήνες απ΄τον θάνατο της. Από τότε που την βρήκε με τα αίματα της παγωμένης της καρδιάς να τρέχουν στο πάτωμα. Αλλά και την ώρα που ψυχορραγούσε αδιαφορούσε για αυτόν. Μέχρι που της φανέρωσε το πιο κατάλληλο μνήμα της. Το μέρος που θα έβρισκε την γαλήνη που αναζητούσε. Μερικοί στίχοι με το όνομα της γραμμένοι απ’τον ίδιο την έκαναν να τον αγαπήσει, έστω και στο τέλος. Του χαμογέλασε και ψιθύρισε τον δολοφόνο της: ο Φάνης.
Αλλά όλες οι κατηγορίες έπεσαν πάνω του. Έφυγε να γλιτώσει από τους κυνηγούς του, απ'όσους ήθελαν το πτώμα του να κείται τρία μέτρα μακριά της σε ένα μίζερο τάφο. Και κυρίως να τον χάσει ο Φανής, ο τρομερός ηγέτης των διωκτών του.
Τον κυνηγούν ακόμα. Κατάφερε να επιβιώσει πουλώντας τους στίχους του. Πουλώντας το όνομα της. Και σαν ανταμοιβή του το επέστρεψαν σε τραγούδι. Αδρά η αμοιβή, σίγουρα αφού ξελαφρώνει σαν ακούει ένα αρμόνιο να της ξαναδίνει πνοή. Την νιώθει δίπλα του, την έχει όποτε την χρειάζεται. Ο Άγγελος και ο Οδηγός του.
Αυτή τον έφερε εδώ. Στο καταφύγιο που κουβαλά το όνομα της. Στο καταφύγιο που έγινε η φυλακή του. Στο μέρος όπου τον στρίμωξαν, τον έδεσαν και τον βάρεσαν. Αλλά και στο μέρος που κοίταξε για πρώτη φορά τον φονιά της στα μάτια, τον φονιά που τον χλεύαζε μαζί με τη νύχτα.
- Τι γυρεύετε από μένα; Ρώτησε τον Φάνη.
- Μια απάντηση, του είπε ήρεμα ο φονιάς.
- Δεν την σκότωσα εγώ! Αλλά πια δεν με πειράζει και να μη πιστεύετε όσα λέω. Μου αρκεί που ξέρω εγώ ότι είναι αλήθεια.
- Και με μισείς που σου την έκλεψα, σωστά; Μα ανόητε όλα αυτά τα ξέραμε! Ο λόγος που σε κυνηγάμε άλλος. Και η απάντηση σου θα σε λυτρώσει. Ήρθε η ώρα να απολογηθείς.
Να απολογηθεί γιατί; Δεν έσφαλε πουθενά. Αντίθετα άκουγε τον Φάνη να κάνει λάθος και ούτε προσπάθησε να τον διορθώσει. Ποτέ του δεν πίστεψε πως του έκλεψαν την Ασίνη. Πώς να του την πάρουν αφού ποτέ δεν του άνηκε. Αφού πάντα έψαχνε νοσταλγικά να την βρει. Όσα κι αν θυσιάσει, δε θα σταματήσει. Εκείνοι τον νομίζουν για βασιλιά, μα τον έχουν κιόλας τον εκθρονίσει. Του αξίζει μια αιτία, όσο ανούσια και να είναι.
Η βροχή άρχισε να πέφτει αρμονικά πάνω στον όχλο που τον είχε περικυκλώσει. Υψώνει το κεφάλι του στον ουρανό για να πιει λίγο νερό και να πλύνει τα μάτια του. Το χαμηλώνει ξανά και κοιτάει με ένα ειρωνικό γελάκι τον Φανή. Είχε λυτρωθεί πριν να δώσει την απολογία του. Το μόνο που περίμενε σαν αντίκριζε τα θηρία πεινασμένα ήταν ο Λόγος. Οι λέξεις που θα τον ξαναέφτιαχναν βασιλιά στην ματωμένη του Ασίνη.
- Ο Λόγος που σε κυνηγαμε, που πρέπει να πεθάνεις είναι το ότι ελπίζεις ακόμα!!! Του φώναξε ο δολοφόνος.
- Ναι ελπίζω. Μα τι άλλο να κάνω; Γεννήθηκα όπως το επιθυμούσατε, μέσα σε ένα μαιευτήριο. Αλλά από πιο πριν επιλέξατε τον Θάνατο μου. Όσο για την ζωή μου, την οδηγήσατε εκεί που θέλατε. Σας άνηκε από πάντοτε. Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που να μην είμαι υπόδουλος σας. Το ανδρείκελο που δε μιλάει, ούτε φωνάζει. Μα δε σκύβω τώρα το κεφάλι. Γιατί τουλάχιστον μου μένει ένα δικαίωμα, ότι τελευταίο. Σεβαστείτε το και αφήστε με τουλάχιστον να την ονειρεύομαι…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
